Rola taksanów w leczeniu operacyjnego raka piersi – wyniki wieloletnie badania E1199
Autor: Andrzej Kordas
Data: 29.07.2015
Źródło: Sparano JA et al. „Long-Term Follow-Up of the E1199 Phase III Trial Evaluating the Role of Taxane and Schedule in Operable Breast Cancer.” J Clin Oncol 33:2353-2360.
W leczeniu uzupełniającym chorych na raka piersi standardem jest chemioterapia oparta na antracyklinach i cyklofosfamidzie (4 kursy AC) co 3 tygodnie oraz docetakselu (4 kursy) stosowanym co 3 tygodnie lub paklitakselu (12 kursów) stosowanym co tydzień. Badanie Eastern Cooperative Oncology Group (ECOG) E1199 miało na celu porównanie zastosowania docetakselu i paklitakselu w schemacie czterech podań co trzy tygodnie i dwunastu podań co tydzień. Dotychczas opublikowano wyniki tego badania po 5 latach. Obecnie zaprezentowano analizę przeprowadzona po 10 latach obserwacji.
W leczeniu uzupełniającym chorych na raka piersi standardem jest chemioterapia oparta na antracyklinach i cyklofosfamidzie (4 kursy AC) co 3 tygodnie oraz docetakselu (4 kursy) stosowanym co 3 tygodnie lub paklitakselu (12 kursów) stosowanym co tydzień. Badanie Eastern Cooperative Oncology Group (ECOG) E1199 miało na celu porównanie zastosowania docetakselu i paklitakselu w schemacie czterech podań co trzy tygodnie i dwunastu podań co tydzień. Dotychczas opublikowano wyniki tego badania po 5 latach. Obecnie zaprezentowano analizę przeprowadzona po 10 latach obserwacji.
Badanie E1199 dotyczyło 4954 kobiet chorych na raka piersi w II i III stopniu zaawansowania klinicznego. W badaniu powstały 4 ramiona – z paklitakselem (P1 – co tydzień i P3 – co 3 tygodnie) oraz docetakselem (D1 i D3). Ramiona obejmowały odpowiednio: P1 – 1232 chore, P3 – 1253 chore, D1 – 1233 chore i D3 – 1236 chorych. Średni wiek chorych włączonych do badania wynosił 51 lat. 46% chorych było przed menopauzą, 88% miało przerzut w przynajmniej jednym węźle pachowym, 69% miało dodatnie receptory estrogenowe, 20% miało nadekspresję HER-2, 35% było otyłych (BMI≥30kg/m2), a 8% chorych było rasy czarnej. Pierwszorzędowym celem badania było przeżycie wolne od choroby (DFS – disease-free survival), a wyniki zostały przedstawione w postaci współczynnika ryzyka (HR – hazard ratio). W pierwotnej analizie po 5,3 roku zanotowano 686 zgonów i 1058 zdarzeń DFS (progresja choroby). W analizie po średnim czasie obserwacji 12,1 roku stwierdzono odpowiednio 1283 zgony i 1639 zdarzeń DFS. Pierwotnie nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie DFS i przeżycia całkowitego (OS – overal survival) pomiędzy zastosowanymi lekami (P1 i P3 vs. D1 i D3) i zastosowanymi schematami (P1 i D1 vs. P3 i D3). Jednakże w modelu Coxa stwierdzono korzyść w zakresie DFS i OS dla ramion P1 i D3 w porównaniu do ramienia P3. W obecnej analizie DFS wykazało istotne statystycznie różnice dla każdego z ramion (p=0,0014). Nie stwierdzono różnic w zakresie OS. W analizie modelu Coxa chore z ramion P1 i D3 miały istotnie mniejsze ryzyko niepowodzenia DFS w porównaniu do ramienia P3. W zależności od typu raka piersi 10-letnie DFS były 11% do 12% niższe niż DFS po 5,3 roku, a OS niższe 8% do 11%. Oznacza to, że 47% zgonów i 35% progresji choroby wystąpiło po 5 latach.
Dal potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC – triple-negative breast cancer) w ramieniu P1 stwierdzono istotną statystycznie korzyść w zakresie DFS (p=0,001) i OS (p=0,019). W przypadku raka piersi z obecnością receptorów estrogenowych, ale HER-2 ujemnych stwierdzono korzyść w zakresie DFS dla ramienia D3 (p=0,004). Dla HER-2 dodatniego raka piersi nie stwierdzono różnic pomiędzy ramionami badania. Ponadto stwierdzono, że otyłość i rasa czarna są czynnikami ryzyka progresji (p=0,003) i zgonu (p=0,002) u chorych na ER dodatniego i HER-2 ujemnego raka piersi.
Podsumowując – wyniki analizy po 10 latach są podobne do tych po 5,3 roku, chociaż ilościowo są słabiej wyrażone. Stwierdzono natomiast istotną korzyść w leczeniu TNBC.
Badanie E1199 dotyczyło 4954 kobiet chorych na raka piersi w II i III stopniu zaawansowania klinicznego. W badaniu powstały 4 ramiona – z paklitakselem (P1 – co tydzień i P3 – co 3 tygodnie) oraz docetakselem (D1 i D3). Ramiona obejmowały odpowiednio: P1 – 1232 chore, P3 – 1253 chore, D1 – 1233 chore i D3 – 1236 chorych. Średni wiek chorych włączonych do badania wynosił 51 lat. 46% chorych było przed menopauzą, 88% miało przerzut w przynajmniej jednym węźle pachowym, 69% miało dodatnie receptory estrogenowe, 20% miało nadekspresję HER-2, 35% było otyłych (BMI≥30kg/m2), a 8% chorych było rasy czarnej. Pierwszorzędowym celem badania było przeżycie wolne od choroby (DFS – disease-free survival), a wyniki zostały przedstawione w postaci współczynnika ryzyka (HR – hazard ratio). W pierwotnej analizie po 5,3 roku zanotowano 686 zgonów i 1058 zdarzeń DFS (progresja choroby). W analizie po średnim czasie obserwacji 12,1 roku stwierdzono odpowiednio 1283 zgony i 1639 zdarzeń DFS. Pierwotnie nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie DFS i przeżycia całkowitego (OS – overal survival) pomiędzy zastosowanymi lekami (P1 i P3 vs. D1 i D3) i zastosowanymi schematami (P1 i D1 vs. P3 i D3). Jednakże w modelu Coxa stwierdzono korzyść w zakresie DFS i OS dla ramion P1 i D3 w porównaniu do ramienia P3. W obecnej analizie DFS wykazało istotne statystycznie różnice dla każdego z ramion (p=0,0014). Nie stwierdzono różnic w zakresie OS. W analizie modelu Coxa chore z ramion P1 i D3 miały istotnie mniejsze ryzyko niepowodzenia DFS w porównaniu do ramienia P3. W zależności od typu raka piersi 10-letnie DFS były 11% do 12% niższe niż DFS po 5,3 roku, a OS niższe 8% do 11%. Oznacza to, że 47% zgonów i 35% progresji choroby wystąpiło po 5 latach.
Dal potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC – triple-negative breast cancer) w ramieniu P1 stwierdzono istotną statystycznie korzyść w zakresie DFS (p=0,001) i OS (p=0,019). W przypadku raka piersi z obecnością receptorów estrogenowych, ale HER-2 ujemnych stwierdzono korzyść w zakresie DFS dla ramienia D3 (p=0,004). Dla HER-2 dodatniego raka piersi nie stwierdzono różnic pomiędzy ramionami badania. Ponadto stwierdzono, że otyłość i rasa czarna są czynnikami ryzyka progresji (p=0,003) i zgonu (p=0,002) u chorych na ER dodatniego i HER-2 ujemnego raka piersi.
Podsumowując – wyniki analizy po 10 latach są podobne do tych po 5,3 roku, chociaż ilościowo są słabiej wyrażone. Stwierdzono natomiast istotną korzyść w leczeniu TNBC.
