Rola witaminy D w leczeniu raka jelita grubego.
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 16.06.2015
Źródło: Kimmie Ng et al. “Vitamin D status and survival of metastatic colorectal cancer patients: Results from CALGB/SWOG 80405 (Alliance).” J Clin Oncol 33, 2015 (suppl; abstr 3503).
Retrospektywne badania wskazują, że osoby z wysokim poziomem 25-hydroxy witaminy D (25(OH)D), chore na raka jelita grubego charakteryzują się dłuższym przeżyciem. Bezpośrednia zależność pomiędzy wynikiem leczenia przerzutowego raka jelita grubego a poziomem 25(OH)D jest jednak nieznana. Na odbywającym się w Stanach Zjednoczonych kongresie ASCO (American Society of Clinical Oncology) zaprezentowano pracę, która sprawdziła te doniesienia w terapii przerzutowego raka jelita grubego. Wykorzystano badanie III fazy CALGB/SWOG 80405 porównujące zastosowanie w leczeniu chemioterapii z bewacyzumabem, z cetuksymabem oraz z oboma przeciwciałami.
Badanie CALGB/SWOG 80405 obejmowało 2334 chorych na przerzutowego raka jelita grubego bez wcześniejszego leczenia. Chorzy zostali zakwalifikowani przez lekarza prowadzącego do chemioterapii wg schematu FOLFOX4 lub FOLFIRI, a następnie zrandomizowani do ramienia z bewacyzumabem, cetuksymabem lub z oboma lekami. Do celów prezentowanego badania oceniono poziomy 25(OH)D u 1043 chorych. 421 chorych znajdowało się w ramieniu bewacyzumabu, 418 chorych w ramieniu cetuksymabu, a 204 chorych otrzymywało obydwa leki. Badano przede wszystkim przeżycie całkowite (OS – overall survival) oraz przeżycie wolne od progresji (PFS – progression-free survival).
Przeżycie chorych z wyższym poziomem witaminy D było wyraźnie dłuższe w porównaniu z grupą chorych o niższych poziomach 25(OH)D (32,6 miesiąca vs. 24,5 miesiąca). Podobną zależność zauważono również w przypadku mediany PFS (12,2 miesiąca vs. 10,1 miesiąca). Oceniono, że chorzy z najwyższym poziomem 25(OH)D (powyżej 24,1 ng/ml) mieli 35% poprawę w zakresie OS (p=0,001) i 21% w zakresie PFS (p=0,01) w porównaniu z grupa o najniższym poziomie witaminy D. Niższe poziomy witaminy D charakteryzowały chorych o niższym spożyciu witaminy D, w gorszym stanie ogólnym, o wyższym BMI, niższej aktywności fizycznej oraz z mutacją RAS w komórkach guza. Spośród wszystkich czynników predykcyjnych dla przerzutowego raka jelita grubego jest to jedyny czynnik potencjalnie łatwo modyfikowalny.
Uzyskane wyniki są podstawą do rozpoczęcia badań nad rolą suplementacji witaminy D u chorych na raka jelita grubego.
Przeżycie chorych z wyższym poziomem witaminy D było wyraźnie dłuższe w porównaniu z grupą chorych o niższych poziomach 25(OH)D (32,6 miesiąca vs. 24,5 miesiąca). Podobną zależność zauważono również w przypadku mediany PFS (12,2 miesiąca vs. 10,1 miesiąca). Oceniono, że chorzy z najwyższym poziomem 25(OH)D (powyżej 24,1 ng/ml) mieli 35% poprawę w zakresie OS (p=0,001) i 21% w zakresie PFS (p=0,01) w porównaniu z grupa o najniższym poziomie witaminy D. Niższe poziomy witaminy D charakteryzowały chorych o niższym spożyciu witaminy D, w gorszym stanie ogólnym, o wyższym BMI, niższej aktywności fizycznej oraz z mutacją RAS w komórkach guza. Spośród wszystkich czynników predykcyjnych dla przerzutowego raka jelita grubego jest to jedyny czynnik potencjalnie łatwo modyfikowalny.
Uzyskane wyniki są podstawą do rozpoczęcia badań nad rolą suplementacji witaminy D u chorych na raka jelita grubego.
