Skuteczność antyproliferacyjna oktreotydu LAR w zaawansowanych guzach neuroendokrynnych
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 19.02.2015
Źródło: Spotkanie:Kongres ASCO 2014 – sesja plakatowa ;J Clin Oncol 32:5s, 2014 (suppl; abstr 4110)
W kolejnym badaniu potwierdzono antyproliferacyjną skuteczność oktereotydu LAR w guzach neuroendokrynnych i wskazano na możliwe czynniki predykcyjne odpowiedzi na leczenie
Wobec pozytywnych wyników badan 2. i 3. fazy z zastosowaniem oktreotydu LAR w guzach neuroendokrynnych (ang. Neuroendocrine Tumors, NET), przeprowadzono badanie retrospektywne, którego celem było określenie czasu do progresji radiologicznej choroby oraz czynników związanych z większą skutecznością terapii oktreotydem LAR. Do badania włączono 254 chorych na zaawansowane guzy neuroendokrynne z obecnością receptora somatostatynowego w badaniu scyntygraficznym. Ocenę radiologiczną przeprowadzono w oparciu o kryteria RECIST. W celu określenia czynników predykcyjnych przeprowadzono analizy jedno i wieloczynnikowe.
Średnia wieku zakwalifikowanych chorych wynosiła 60,5 +/- 12,8 lat, a średni czas obserwacji 42 miesiące. Większość stanowili chorzy (n=204) z guzami jelita cienkiego, u 22 chorych rozpoznano guza trzustki, u 14 guza w płucach, u 7 w odbytnicy, a u 7 chorych nie określono lokalizacji guza. U 68% chorych leczenie oktreotydem LAR rozpoczęto z powodu kontroli objawów choroby, u 13 % z powodu progresji radiologicznej (ang. time to radiological progression, TTRP), natomiast u 29% chorych z NET nieczynnym hormonalnie i ze stabilizacją choroby leczenie rozpoczęto na podstawie wyników badania PROMID. Odpowiedź częściową uzyskało 5% chorych. Mediana czasu do progresji radiologicznej w całej populacji wyniosła 37 miesięcy (95% CI: 32-52 miesięcy) i była statystycznie istotnie krótsza u chorych z NET trzustki (p=0,001), o stopniu zróżnicowania G2 (p=0,001), z u chorych z dużym zajęciem wątroby przez guz (p=0,006) i z początkowymi stężeniami chromograniny A (CgA) przekraczającymi ponad 10-ciokrotnie górną granicę normy (p=0,006). U chorych z wyjściowo stwierdzoną stabilizacją choroby średni czas do progresji radiologicznej był dłuższy i wynosił 53 miesiące. Nie wykazano związku między progresją choroby a wiekiem, obecnością przerzutów w krezce oraz desmoplazją i wcześniejszą resekcją ogniska pierwotnego. Z kolei płeć żeńska i obecność przerzutów w kościach wykazywały pewien negatywny wpływ na czas do progresji radiologicznej, jednak bez istotności statystycznej.
W podsumowaniu autorzy stwierdzili, że czas działania antyprolifercyjnego oktreotydu LAR jest dłuższy niż wykazano we wcześniejszych badaniach. Guzy wywodzące się z jelita cienkiego, o stopniu zróżnicowania G1, niewielkie zajęcie wątroby przez guz, niskie stężenie CgA oraz stabilizacja choroby w momencie rozpoczęcia terapii związane są z lepszą odpowiedzią na leczenie oktreotydem LAR.
Średnia wieku zakwalifikowanych chorych wynosiła 60,5 +/- 12,8 lat, a średni czas obserwacji 42 miesiące. Większość stanowili chorzy (n=204) z guzami jelita cienkiego, u 22 chorych rozpoznano guza trzustki, u 14 guza w płucach, u 7 w odbytnicy, a u 7 chorych nie określono lokalizacji guza. U 68% chorych leczenie oktreotydem LAR rozpoczęto z powodu kontroli objawów choroby, u 13 % z powodu progresji radiologicznej (ang. time to radiological progression, TTRP), natomiast u 29% chorych z NET nieczynnym hormonalnie i ze stabilizacją choroby leczenie rozpoczęto na podstawie wyników badania PROMID. Odpowiedź częściową uzyskało 5% chorych. Mediana czasu do progresji radiologicznej w całej populacji wyniosła 37 miesięcy (95% CI: 32-52 miesięcy) i była statystycznie istotnie krótsza u chorych z NET trzustki (p=0,001), o stopniu zróżnicowania G2 (p=0,001), z u chorych z dużym zajęciem wątroby przez guz (p=0,006) i z początkowymi stężeniami chromograniny A (CgA) przekraczającymi ponad 10-ciokrotnie górną granicę normy (p=0,006). U chorych z wyjściowo stwierdzoną stabilizacją choroby średni czas do progresji radiologicznej był dłuższy i wynosił 53 miesiące. Nie wykazano związku między progresją choroby a wiekiem, obecnością przerzutów w krezce oraz desmoplazją i wcześniejszą resekcją ogniska pierwotnego. Z kolei płeć żeńska i obecność przerzutów w kościach wykazywały pewien negatywny wpływ na czas do progresji radiologicznej, jednak bez istotności statystycznej.
W podsumowaniu autorzy stwierdzili, że czas działania antyprolifercyjnego oktreotydu LAR jest dłuższy niż wykazano we wcześniejszych badaniach. Guzy wywodzące się z jelita cienkiego, o stopniu zróżnicowania G1, niewielkie zajęcie wątroby przez guz, niskie stężenie CgA oraz stabilizacja choroby w momencie rozpoczęcia terapii związane są z lepszą odpowiedzią na leczenie oktreotydem LAR.
