Sorafenib w leczeniu zaawansowanego czerniaka
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 23.12.2012
Źródło: Flaherty KT et al. Phase III trial of carboplatin and paklitaxel with or without sorafenib in metastatic melanoma. JCO 2012, December 17. Published ahead of print.
W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania III fazy oceniającego skuteczność sorafenibu skojarzonego ze schematem chemioterapii składającym się z karboplatyny (C) oraz paklitakselu (P) w porównaniu do samej chemioterapii u chorych na nieoperacyjnego czerniaka w III i IV stopniu zaawansowania.
Obecnie w leczeniu czerniaka obserwujemy ogromny postęp. Do leczenia czerniaka zostały zarejestrowane dwa nowe leki: ipilimumab oraz wemurafenib. Jednak z powodu wysokich kosztów terapii chorzy w większości krajów Europy nadal otrzymują chemioterapię.
Sorafenib jest obecnie zarejestrowany do leczenia raka wątrobowokomórkowego oraz raka nerki. Jest on inhibitorem wielokinazowym hamującym CRAF, BRAF, V600E BRAF, c-KIT, FLT-3, VEGFR-2, VEGFR-3 czy PDGRF-beta.
Do wieloośrodkowego, randomizowanego badania zakwalifikowano 823 chorych. 9% badanych prezentowało III nieoperacyjny stopień zaawansowania choroby, reszta IV (M1a/M1b – 34%, M1c – 57%). Chorzy na czerniaka gałki ocznej nie byli włączani do badania. Kwalifikowani chorzy prezentowali dobry stan ogólny (ECOG 0 – 61%, ECOG 1 – 39%). W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali 400 mg sorafenibu (S) p.o. dwa razy dziennie w dniach 2-19 oraz AUC 6 karboplatyny (C) z 225 mg/m2 paklitakselu (P) w dniu 1 każdego cyklu trwającego 21 dni. W grupie kontrolnej chorzy otrzymywali placebo z CP. Chorzy poddawani byli maksymalnie 10 cyklom chemioterapii, następnie w razie osiągnięcia kontroli choroby kontynuowano u nich sorafenib/placebo w monoterapii. Nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany całkowitego przeżycia chorych (OS – overall survival) pomiędzy badanymi grupami. W grupie leczonej sorafenibem z CP i placebo z CP mediana OS wynosiła odpowiednio 11,1 oraz 11,3 miesięcy (p=0,878). Również nie obserwowano różnicy w medianie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival): 4,9 miesięcy (SCP) vs 4,2 miesięcy (CP) (p=0,092). Odsetki obiektywnych odpowiedzi klinicznych po zastosowanej terapii także były zbliżone u obu grup i wynosiły 20% (SCP) vs 18% (CP) (p=0,427). U chorych leczonych sorafenibem obserwowano wyższy odsetek toksyczności stopnia 3-5: (84% vs 78%; p=0,027). U badanych otrzymujących sorafenib częściej obserwowano wysypkę (15% vs 2%), małopłytkowość (23% vs 9%), zespół ręka-stopa (12% vs 0,3%), nadciśnienie (4% vs 1%), neuropatię (20% vs 15%) czy biegunkę (7% vs 4%). Częstość innych działania niepożądanych o nasileniu wyższym niż stopnia 3 była zbliżona pomiędzy badanymi grupami: neutropenia (49%), niedokrwistość (7%), zmęczenie (14-16%).
Sorafenib jest obecnie zarejestrowany do leczenia raka wątrobowokomórkowego oraz raka nerki. Jest on inhibitorem wielokinazowym hamującym CRAF, BRAF, V600E BRAF, c-KIT, FLT-3, VEGFR-2, VEGFR-3 czy PDGRF-beta.
Do wieloośrodkowego, randomizowanego badania zakwalifikowano 823 chorych. 9% badanych prezentowało III nieoperacyjny stopień zaawansowania choroby, reszta IV (M1a/M1b – 34%, M1c – 57%). Chorzy na czerniaka gałki ocznej nie byli włączani do badania. Kwalifikowani chorzy prezentowali dobry stan ogólny (ECOG 0 – 61%, ECOG 1 – 39%). W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali 400 mg sorafenibu (S) p.o. dwa razy dziennie w dniach 2-19 oraz AUC 6 karboplatyny (C) z 225 mg/m2 paklitakselu (P) w dniu 1 każdego cyklu trwającego 21 dni. W grupie kontrolnej chorzy otrzymywali placebo z CP. Chorzy poddawani byli maksymalnie 10 cyklom chemioterapii, następnie w razie osiągnięcia kontroli choroby kontynuowano u nich sorafenib/placebo w monoterapii. Nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany całkowitego przeżycia chorych (OS – overall survival) pomiędzy badanymi grupami. W grupie leczonej sorafenibem z CP i placebo z CP mediana OS wynosiła odpowiednio 11,1 oraz 11,3 miesięcy (p=0,878). Również nie obserwowano różnicy w medianie przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival): 4,9 miesięcy (SCP) vs 4,2 miesięcy (CP) (p=0,092). Odsetki obiektywnych odpowiedzi klinicznych po zastosowanej terapii także były zbliżone u obu grup i wynosiły 20% (SCP) vs 18% (CP) (p=0,427). U chorych leczonych sorafenibem obserwowano wyższy odsetek toksyczności stopnia 3-5: (84% vs 78%; p=0,027). U badanych otrzymujących sorafenib częściej obserwowano wysypkę (15% vs 2%), małopłytkowość (23% vs 9%), zespół ręka-stopa (12% vs 0,3%), nadciśnienie (4% vs 1%), neuropatię (20% vs 15%) czy biegunkę (7% vs 4%). Częstość innych działania niepożądanych o nasileniu wyższym niż stopnia 3 była zbliżona pomiędzy badanymi grupami: neutropenia (49%), niedokrwistość (7%), zmęczenie (14-16%).
