Statyny mogą poprawiać rokowanie u chorych z zaawansowanym rakiem nerki
Autor: Aleksandra Lang
Data: 08.02.2016
Źródło: Statins and survival outcomes in patients with metastatic renal cell carcinoma; McKay, Rana R. et al. European Journal of Cancer , Volume 52 , 155 – 162./AL
W ostatnim czasie szeroko postulowane jest przeciwnowotworowe działanie statyn. Rana McKay i wsp. zaprojektowali badanie mająca na celu ocenę efektywności stosowania statyn wśród chorych z przerzutowym rakiem nerki, w dobie współczesnej terapii przeciwnowotworowej. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma European Journal of Cancer.
Ogółem badaniem objęto grupę 4736 pacjentów z rakiem nerki z obecnością przerzutów nowotworowych, leczonych przy wykorzystaniu sunitinibu (n=1059), sorafenibu (n=772), axitinibu (n=896), temsirolimusu (n=457), temsirolimusu oraz interferonu (IFN)-α (n=208), bevacizumabu oraz temsirolimusu (n=393), bevacizumabu oraz IFN-α (n=391, IFN-α (n=560), spośród czego 511 stosowało równocześnie statynę.
Analizując powyższą grupę pacjentów ogółem, wykazano znamiennie dłuższe przeżycie wśród pacjentów stosujących statynę, w porównaniu z tymi, którzy tego leku nie otrzymywali(25.6 vs 18.9 miesięcy, aHR 0.801, 95% CI 0.659–0.972, p=0.025). Przy uwzględnieniu w analizie stosowanego przez pacjentów leczenia przeciwnowotworowego, wykazano znamiennie dłuższe przeżycie w przypadku stosowania statyn wśród chorych leczonych selektywnymi inhibitorami kinazy ssaków mTOR (18.6 vs 14.0 miesięcy, aHR 0.657, 95% CI 0.445–0.972, p=0.035) oraz w przypadki stosowania terapii anty-VEGF (28.4 vs 22.2 miesięcy, aHR 0.749, 95% CI 0.584–0.961, p=0.023), przy braku istotnej poprawy przeżycia wśród chorych stosujących IFN-α (15.6 vs 14.8 miesięcy, aHR 1.292, 95% CI 0.703–2.275, p=0.410). Obserwowane działania niepożądane nie różniły się istotnie pomiędzy pacjentami którzy stosowali statyny, a tymi, którzy tych leków nie otrzymywali.
Reasumując, autorzy badania wykazali, iż statyny mogą odgrywać istotną rolę w poprawie przeżycia wśród pacjentów z rozpoznanym zaawansowanym rakami nerki. Powyższe wnioski wymagają jednakże potwierdzenia w prospektywnych badaniach naukowych.
Analizując powyższą grupę pacjentów ogółem, wykazano znamiennie dłuższe przeżycie wśród pacjentów stosujących statynę, w porównaniu z tymi, którzy tego leku nie otrzymywali(25.6 vs 18.9 miesięcy, aHR 0.801, 95% CI 0.659–0.972, p=0.025). Przy uwzględnieniu w analizie stosowanego przez pacjentów leczenia przeciwnowotworowego, wykazano znamiennie dłuższe przeżycie w przypadku stosowania statyn wśród chorych leczonych selektywnymi inhibitorami kinazy ssaków mTOR (18.6 vs 14.0 miesięcy, aHR 0.657, 95% CI 0.445–0.972, p=0.035) oraz w przypadki stosowania terapii anty-VEGF (28.4 vs 22.2 miesięcy, aHR 0.749, 95% CI 0.584–0.961, p=0.023), przy braku istotnej poprawy przeżycia wśród chorych stosujących IFN-α (15.6 vs 14.8 miesięcy, aHR 1.292, 95% CI 0.703–2.275, p=0.410). Obserwowane działania niepożądane nie różniły się istotnie pomiędzy pacjentami którzy stosowali statyny, a tymi, którzy tych leków nie otrzymywali.
Reasumując, autorzy badania wykazali, iż statyny mogą odgrywać istotną rolę w poprawie przeżycia wśród pacjentów z rozpoznanym zaawansowanym rakami nerki. Powyższe wnioski wymagają jednakże potwierdzenia w prospektywnych badaniach naukowych.
