Szpiczak plazmocytowy – ochronne działanie adiponektyny?
Autor: Aleksandra Lang
Data: 24.03.2016
Źródło: accessdata.fda.gov/drugsatfda_docs/label/2016/022334s036lbl.pdf/AL
Według badaczy wyższe stężenie adiponektyny, hormonu o właściwościach antyproliferacyjnych oraz przeciwzapalnych może chronić przed rozwojem szpiczaka u osób otyłych oraz z nadwagą. Wyniki badania opublikowano w Cancer Research.
Stwierdzono, że wysokie stężenie adiponektyny związane jest ze statystycznie istotnym zmniejszeniem ryzyka zachorowania na szpiczaka plazmocytowego.
Zgodność związku stężenia adiponektyny z rozwojem szpiczaka plazmocytowego, z odwrotną zależnością obserwowano we wszystkich badaniach, za wyjątkiem jednego, co było poparciem hipotezy badaczy. Jak wykazano w analizie, otyłość związana była z podwyższonym ryzykiem zachorowania na szpiczaka plazmocytowego, a wcześniejsze badania wykazały, że powodem podwyższonego ryzyka u tych chorych może być obniżone stężenie adiponektyny. Badacze, w celu określenia czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy stężeniem hormonów a ryzykiem zachorowania, określili stężenie adiponektyny w archiwalnych próbkach krwi chorych. Do badania włączono 624 chorych na szpiczaka oraz 1246 pacjentów z 7 kohort Multiple Myeloma Cohort Consortium jako grupę kontrolną.
Analiza próbek krwi wykazała, że stężenie adiponektyny było niższe u chorych otyłych w porównaniu do chorych z prawidłową masą ciała, a w grupie kontrolnej stężenie to było wyższe u osób starszych. Kiedy porównywano chorych z najwyższym stężeniem adiponektyny do chorych z najniższym stężeniem, badacze wykazali 36% redukcję ryzyka zachorowania na szpiczaka (OR 0,64; 95% CI 0,47-0,85). Po stratyfikacji chorych według wskaźnika masy ciała, badacze wykazali odwrotną zależność miedzy stężeniem adiponektyny i ryzykiem zachorowania na szpiczaka zarówno w grupie pacjentów otyłych, jak i z nadwagą. U pacjentów otyłych i z nadwagą z najwyższymi stężeniami adiponektyny wykazano istotną statystycznie redukcję ryzyka zachorowania na szpiczaka w porównaniu do pacjentów z najniższymi stężeniami (OR 0,41), jednak nie wykazano takiego związku w odniesieniu do pacjentów z prawidłową masą ciała. Wysiłki zmierzające do kontroli otyłości mogą zmniejszyć zachorowalność na szpiczaka plazmocytowego, prawdopodobnie poprzez kontrolę stężenia krążącej adiponektyny. Stężenie krążącej adiponektyny silnie wiąże się z ilością tkanki tłuszczowej trzewnej, dlatego redukcja otyłości centralnej ma szczególne znaczenie. Agoniści receptora adiponektyny są badani jako potencjalni kandydaci do leczenia chorób metabolicznych.
Zgodność związku stężenia adiponektyny z rozwojem szpiczaka plazmocytowego, z odwrotną zależnością obserwowano we wszystkich badaniach, za wyjątkiem jednego, co było poparciem hipotezy badaczy. Jak wykazano w analizie, otyłość związana była z podwyższonym ryzykiem zachorowania na szpiczaka plazmocytowego, a wcześniejsze badania wykazały, że powodem podwyższonego ryzyka u tych chorych może być obniżone stężenie adiponektyny. Badacze, w celu określenia czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy stężeniem hormonów a ryzykiem zachorowania, określili stężenie adiponektyny w archiwalnych próbkach krwi chorych. Do badania włączono 624 chorych na szpiczaka oraz 1246 pacjentów z 7 kohort Multiple Myeloma Cohort Consortium jako grupę kontrolną.
Analiza próbek krwi wykazała, że stężenie adiponektyny było niższe u chorych otyłych w porównaniu do chorych z prawidłową masą ciała, a w grupie kontrolnej stężenie to było wyższe u osób starszych. Kiedy porównywano chorych z najwyższym stężeniem adiponektyny do chorych z najniższym stężeniem, badacze wykazali 36% redukcję ryzyka zachorowania na szpiczaka (OR 0,64; 95% CI 0,47-0,85). Po stratyfikacji chorych według wskaźnika masy ciała, badacze wykazali odwrotną zależność miedzy stężeniem adiponektyny i ryzykiem zachorowania na szpiczaka zarówno w grupie pacjentów otyłych, jak i z nadwagą. U pacjentów otyłych i z nadwagą z najwyższymi stężeniami adiponektyny wykazano istotną statystycznie redukcję ryzyka zachorowania na szpiczaka w porównaniu do pacjentów z najniższymi stężeniami (OR 0,41), jednak nie wykazano takiego związku w odniesieniu do pacjentów z prawidłową masą ciała. Wysiłki zmierzające do kontroli otyłości mogą zmniejszyć zachorowalność na szpiczaka plazmocytowego, prawdopodobnie poprzez kontrolę stężenia krążącej adiponektyny. Stężenie krążącej adiponektyny silnie wiąże się z ilością tkanki tłuszczowej trzewnej, dlatego redukcja otyłości centralnej ma szczególne znaczenie. Agoniści receptora adiponektyny są badani jako potencjalni kandydaci do leczenia chorób metabolicznych.
