T-DM1 równie skuteczny co trastuzumab/taksany w zaawansowanym raku piersi
Autor: Marta Koblańska
Data: 16.12.2016
Źródło: Journal of Clinical Oncology
Jak wykazało badanie kliniczne 3. fazy MARIANNE, którego wyniki opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology, konjugat leku i przeciwciała – trastuzumab emtansyna (T-DM1) wykazuje podobną skuteczność co trastuzumab w skojarzeniu z taksanami u chorych na zaawansowanego HER2-dodatniego raka piersi. T-DM1 w monoterapii i w skojarzeniu z pertuzumabem wykazuje podobną skuteczność.
Podobnie jak trastuzumab, T-DM1 hamuje szlak sygnałowy HER2 oraz aktywuje cytotoksyczność zależna od przeciwciał. W dwóch badaniach klinicznych 3.fazy u chorych na wcześniej leczonego HER2-dodatniego zaawansowanego raka piersi wykazano, że T-DM1 jest skuteczniejszy i jest lepiej tolerowany w porównaniu ze standardowym leczeniem.
Badanie kliniczne MARIANNE porównywało skuteczność i bezpieczeństwo T-DM1 w monoterapii z leczeniem skojarzonym trastuzumabem z taksanami oraz T-DM1 z pertuzumabem. Do badania włączono 1095 chorych, które losowo przydzielono do jednego z trzech ramion badania: 365 chorych w grupie kontrolnej otrzymującej trastuzumab z taksanami, 367 chorych otrzymywało T-DM1 w monoterapii a 363 chore otrzymywały T-DM1 z pertuzumabem.
W zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) skuteczność leczenia w każdym z trzech ramion była podobna. HR dla progresji choroby dla T-DM1 w porównaniu do trastuzumabu/taksanów wynosiła 0,91 (97,5% CI, 0,73-1,13; p=0,31). Natomiast dla T-DM1 z trastuzumabem w porównaniu do grupy kontrolnej HR wynosił 0,69 (97,5% CI 0,69-1,08; p=0,14).
Mediana PFS wynosiła 13,7 miesiąca w ramieniu kontrolnym, 14,1 miesiąca w ramieniu leczonym T-DM1 oraz 15,2 miesiąca w ramieniu leczonym T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem. Nie wykazano istotnej różnicy w zakresie PFS pomiędzy dwoma ramionami otrzymującymi T-DM1 (HR 0,91, 97,5% CI -,73-1,13). Mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) nie została osiągnięta w żadnym z ramion – krzywe przeżycia nakładają się.
Odsetek odpowiedzi obiektywnych wynosił 67,9% w grupie kontrolnej w porównaniu do 59,7% u chorych leczonych T-DM1 w monoterapii oraz 64,2% u chorych leczonych T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem.
U chorych, u których stwierdzono odpowiedź na leczenie, mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła 12,5 miesiąca w grupie kontrolnej, 20,7 miesiąca u chorych leczonych T-DM1 w monoterapii i 21,2 miesiąca po dodaniu pertuzumabu do T-DM1.
W ramieniu kontrolnym stwierdzono większą ilość działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym (54,1%) niż w ramieniu z T-DM1 i T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem (odpowiednio 45,4% i 46,2%).
W grupie kontrolnej najczęstsze działania niepożądane obejmowały neutropenię (19,8%), gorączkę neutropeniczną (6,5%) oraz biegunkę (4,2%). W ramieniu leczonym T-DM1 w monoterapii działania niepożądane obejmowały podwyższoną aktywność aminotransferazy asparaginianowej (6,6%), małopłytkowość (6,4%), niedokrwistość (4,7%), natomiast w ramieniu leczonym dodatkowo pertuzumabem małopłytkowość (7,9%), niedokrwistość (6,0%) oraz podwyższoną aktywność aminotransferazy alaninowej (5,2%).
Badacze wnioskują, że bazując na lepszej tolerancji i podobnej skuteczności dotyczącej PFS, T-DM1 może być alternatywną opcją terapeutyczną do skojarzenia trastuzumabu z taksanami u chorych na HER2-dodatniego zaawansowanego raka piersi.
Badanie kliniczne MARIANNE porównywało skuteczność i bezpieczeństwo T-DM1 w monoterapii z leczeniem skojarzonym trastuzumabem z taksanami oraz T-DM1 z pertuzumabem. Do badania włączono 1095 chorych, które losowo przydzielono do jednego z trzech ramion badania: 365 chorych w grupie kontrolnej otrzymującej trastuzumab z taksanami, 367 chorych otrzymywało T-DM1 w monoterapii a 363 chore otrzymywały T-DM1 z pertuzumabem.
W zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) skuteczność leczenia w każdym z trzech ramion była podobna. HR dla progresji choroby dla T-DM1 w porównaniu do trastuzumabu/taksanów wynosiła 0,91 (97,5% CI, 0,73-1,13; p=0,31). Natomiast dla T-DM1 z trastuzumabem w porównaniu do grupy kontrolnej HR wynosił 0,69 (97,5% CI 0,69-1,08; p=0,14).
Mediana PFS wynosiła 13,7 miesiąca w ramieniu kontrolnym, 14,1 miesiąca w ramieniu leczonym T-DM1 oraz 15,2 miesiąca w ramieniu leczonym T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem. Nie wykazano istotnej różnicy w zakresie PFS pomiędzy dwoma ramionami otrzymującymi T-DM1 (HR 0,91, 97,5% CI -,73-1,13). Mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) nie została osiągnięta w żadnym z ramion – krzywe przeżycia nakładają się.
Odsetek odpowiedzi obiektywnych wynosił 67,9% w grupie kontrolnej w porównaniu do 59,7% u chorych leczonych T-DM1 w monoterapii oraz 64,2% u chorych leczonych T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem.
U chorych, u których stwierdzono odpowiedź na leczenie, mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła 12,5 miesiąca w grupie kontrolnej, 20,7 miesiąca u chorych leczonych T-DM1 w monoterapii i 21,2 miesiąca po dodaniu pertuzumabu do T-DM1.
W ramieniu kontrolnym stwierdzono większą ilość działań niepożądanych w stopniu 3. lub wyższym (54,1%) niż w ramieniu z T-DM1 i T-DM1 w skojarzeniu z pertuzumabem (odpowiednio 45,4% i 46,2%).
W grupie kontrolnej najczęstsze działania niepożądane obejmowały neutropenię (19,8%), gorączkę neutropeniczną (6,5%) oraz biegunkę (4,2%). W ramieniu leczonym T-DM1 w monoterapii działania niepożądane obejmowały podwyższoną aktywność aminotransferazy asparaginianowej (6,6%), małopłytkowość (6,4%), niedokrwistość (4,7%), natomiast w ramieniu leczonym dodatkowo pertuzumabem małopłytkowość (7,9%), niedokrwistość (6,0%) oraz podwyższoną aktywność aminotransferazy alaninowej (5,2%).
Badacze wnioskują, że bazując na lepszej tolerancji i podobnej skuteczności dotyczącej PFS, T-DM1 może być alternatywną opcją terapeutyczną do skojarzenia trastuzumabu z taksanami u chorych na HER2-dodatniego zaawansowanego raka piersi.
