TOP2A i CEP17 w przewidywaniu odpowiedzi na antracykliny
Autor: Małgosia Michalak
Data: 29.04.2015
Źródło: Bartlett JMS et al. „Predicting Anthracycline Benefit: TOP2A and CEP17—Not Only but Also” J Clin Oncol 33: April 20, 2015 – online publishing.
HER2 (human epidermal growth factor receptor 2) wykazuje nadekspresję w zaledwie 25% wczesnych nowotworów piersi wymagających leczenia uzupełniającego antracyklinami. Dotychczasowe obserwacje wskazują na związek pomiędzy nadekspresją HER2 i wrażliwością na antracykliny. Jest to wynikiem związku pomiędzy amplifikacją HER2 i wieloma szlakami sygnałowymi w komórkach mającymi wpływ na proliferację, różnicowanie czy apoptozę. Wiąże się również z centromeryczną duplikacją chromosomu 17 i zmiennością topoizomerazy 2-alfa (TOP2A). Jednakże dotychczasowe badania nie przedstawiły wystarczających danych by uznać HER2 i TOP2A biomarkerami korzystnej odpowiedzi na antracykliny.
Zidentyfikowano również nowy potencjalny biomarker – duplikacje pericentromerycznych regionów satelitarnych alfa chromosomu 17 mierzonych jako liczba sond centromerowych tego chromosomu (CEP17 – centromer enumeration probe). W prezentowanym badaniu postanowiono określić przydatność wymienionych markerów w określeniu korzyści z leczenia antracyklinami.
W badaniu wykorzystano pięć badań klinicznych, w których porównywano skuteczność leczenia uzupełniającego antracyklinami z leczeniem wg schematu CMF (cyklofosfamid, metotreksat i fluorouracyl). Były to: MA.5, DBCG89D, BR9601, NEAT oraz badanie Belgian trial. Spośród 4864 chorych na raka piersi zbadano dostępne próbki od 3846 chorych. Oceniono amplifikację HER2 i TOP2A, delecję TOP2A oraz duplikację CEP17. Status HER2 był znany u 89,2% chorych, status TOP2A u 80,6% chorych, a status CEP17 u 833,9% chorych. Wykorzystane badania prezentowały wyższość schematów zawierających antracykliny nad schematem CMF w zakresie przeżycia wolnego od wznowy (RFS – recurrence-free survival) i przeżycia całkowitego (OS – overall survival).
Nie stwierdzono związku w zakresie RFS i OS pomiędzy amplifikacją lub delecją TOP2A i leczeniem z wykorzystaniem epirubicyny. Istotna statystycznie zależność w stosunku do leczenia była obecna w przypadku HER2 (RFS p=0,02; OS p=0,03), wszystkich nieprawidłowości TOP2A (RFS p=0,007; OS p=0,02) oraz CEP17 (RFS p=0,001; OS p=0,005). W skorygowanej analizie obejmującej związek leczenia z konkretnym markerem nie stwierdzono istotnej statystycznie zależności w zakresie RFS i OS jedynie dla HER2. Skorygowany model połączonych TOP2A i CYP17 pozwalał przewidzieć korzyść w zakresie RFS (p=0,001) i OS (p=0,005) z leczenia antracyklinami we wszystkich wykorzystanych badaniach.
Podsumowując – korzyść z leczenia uzupełniającego antracyklinami odniosą przede wszystkim chore z duplikacją CEP17 lub aberracjami TOP2A w komórkach nowotworowych. Obecność amplifikacji HER2 pozostaje bez wpływu na ten typ leczenia.
W badaniu wykorzystano pięć badań klinicznych, w których porównywano skuteczność leczenia uzupełniającego antracyklinami z leczeniem wg schematu CMF (cyklofosfamid, metotreksat i fluorouracyl). Były to: MA.5, DBCG89D, BR9601, NEAT oraz badanie Belgian trial. Spośród 4864 chorych na raka piersi zbadano dostępne próbki od 3846 chorych. Oceniono amplifikację HER2 i TOP2A, delecję TOP2A oraz duplikację CEP17. Status HER2 był znany u 89,2% chorych, status TOP2A u 80,6% chorych, a status CEP17 u 833,9% chorych. Wykorzystane badania prezentowały wyższość schematów zawierających antracykliny nad schematem CMF w zakresie przeżycia wolnego od wznowy (RFS – recurrence-free survival) i przeżycia całkowitego (OS – overall survival).
Nie stwierdzono związku w zakresie RFS i OS pomiędzy amplifikacją lub delecją TOP2A i leczeniem z wykorzystaniem epirubicyny. Istotna statystycznie zależność w stosunku do leczenia była obecna w przypadku HER2 (RFS p=0,02; OS p=0,03), wszystkich nieprawidłowości TOP2A (RFS p=0,007; OS p=0,02) oraz CEP17 (RFS p=0,001; OS p=0,005). W skorygowanej analizie obejmującej związek leczenia z konkretnym markerem nie stwierdzono istotnej statystycznie zależności w zakresie RFS i OS jedynie dla HER2. Skorygowany model połączonych TOP2A i CYP17 pozwalał przewidzieć korzyść w zakresie RFS (p=0,001) i OS (p=0,005) z leczenia antracyklinami we wszystkich wykorzystanych badaniach.
Podsumowując – korzyść z leczenia uzupełniającego antracyklinami odniosą przede wszystkim chore z duplikacją CEP17 lub aberracjami TOP2A w komórkach nowotworowych. Obecność amplifikacji HER2 pozostaje bez wpływu na ten typ leczenia.
