Temozolomid korzystny dla chorych na glejaka zarodkowego powyżej 65. roku zycia

W badaniu EORTC (26981-22981)/NCIC CTG (CE.3) radiochemioterapia z zastosowaniem temozolomidu wpłynęła na wydłużenie przeżycia całkowitego (OS – overall survival). Średni wiek chorych wynosił 56 lat, ale zanotowano trend do zmniejszenia korzyści z dodania temozolomidu wraz z rosnącym wiekiem. Prezentowana praca ma określić czy dodanie temozolomidu może przynieść korzyść u starszych chorych.

Przebieg glejaka zarodkowego (glioblastoma) u starszych chorych jest bardziej agresywny, rzadziej stosuje się inwazyjne metody leczenia, co jest związane ze słabością (w tym ze starzeniem się mózgu) oraz innymi chorobami współwystępującymi. Wcześniejsze badania ukazują, ze zastosowanie temozolomidu równocześnie z radioterapią u chorych poniżej 65 roku życia przynosi korzyść, natomiast powyżej tego wieku jego rola jest niejasna, lub powyżej 75 roku życie wręcz nieznana. Prezentowane badanie CCTG CE.6 ma określić korzyści w grupie chorych powyżej 65 roku życia. W ramieniu 1 badania (n=281) chorzy otrzymali radioterapię w dawce 40Gy w 15 frakcjach przez 3 tygodnie. W ramieniu 2 (n=281) do radioterapii dołączono temozolomid w dawce 75mg/m2 od pierwszego do ostatniego dnia radioterapii, a następnie po 4 tygodniach temozolomid w dawce 150-200 mg/m2 przez 5 dni co 4 tygodnie do progresji lub ukończenia 12 cykli. Mediana przeżycia całkowitego (OS – overall survival) wyniosła 9,3 miesiąca dla połączenia temozolomidu z radioterapią w porównaniu do 7,6 miesiąca w ramieniu samodzielnej radioterapii. Przeżycie wolne od progresji (PFS – progression-free survival) wyniosło w ramieniu radioterapii 3,9 miesiąca oraz 5,3 miesiąca w ramieniu 2. Różnica na korzyść temozolomidu w zakresie OS była szczególnie widoczna w grupie chorych z metylacją promotora MGMT (7,7 miesiąca vs. 13,5 miesiąca). Podobnie w przypadku PFS – 3,9 miesiąca vs. 7,9 miesiąca. Jednakże korzyść z dodania temozolomidu była wyraźna również u chorych bez metylacji promotora MGMT. Jakość życia chorych w obu ramionach była zbliżona, chociaż w ramieniu radioterapii z temozolomidem częstsze były nudności i wymioty w pierwszym tygodniu leczenia oraz zaparcia przez pełne 3 tygodnie radioterapii. Hematologiczne działania niepożądane w stopniu 3 i 4 dominowały w ramieniu temozolomidu.
Podsumowując: U chorych na glejaka zarodkowego powyżej 65 roku życia zastosowanie temozolomidu równocześnie z radioterapią przynosi korzyść w zakresie OS i PFS.