Temsyrolimus i liposomalna doksorubicyna skuteczne w leczeniu chorych na mięsaki tkanek miękkich i kości?
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 03.09.2015
Źródło: J Clin Oncol 33, 2015 (suppl; abstr 10560), Christian Frederick Meyer, Katherine Anne Thornton, Matteo Maria Trucc i wsp.
Podczas tegorocznego kongresu Amrican Society of Clinical Oncology (ASCO) przedstawiono wyniki badania klinicznego oceniającego skuteczność skojarzenia temsyrolimusu z liposomalną doksorubicyną w tym wskazaniu.
Mięsaki to heterogenna grupa nowotworów tkanki łącznej, dla których w postaci przerzutowej lub nieresekcyjnej istnieje niewiele opcji terapeutycznych.
Standardowa chemioterapia pozwala na osiągnięcie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) rzędu kilku miesięcy, podczas gdy znaczący postęp związany z leczeniem celowanym nie został jeszcze osiągnięty. Podczas tegorocznego kongresu Amrican Society of Clinical Oncology (ASCO) przedstawiono wyniki badania klinicznego fazy I/II, które przeprowadzono na podstawie wyników badań przedklinicznych. Oceniało ono skuteczność doksorubicyny liposomalnej w skojarzeniu z temsyrolimusem oraz ich synergizm działania na komórki macierzyste mięsaków.
Do badania włączono 18 chorych, którym podawano liposomalną doksorubicynę w dawce 30 mg/m2 co miesiąc oraz temsyrolimus w dawce 20 mg/m2 co tydzień. U chorych rozpoznano różne typy mięsaków: u pięciu chorych mięsaka z mięśni poprzecznie prążkowanych, u trzech mięsaka z mięśni gładkich i u trzch chrzęstniakomięsaka mezenchymalnego. Spośród 18 chorych u 11 stosowano wcześniej doksorubicyne, a mediana wczesniejszych linii chemioterapii wynosiła 2.
Wyniki: PFS wynosił 315 dni (zakres od 27 do 799 dni) a czas wolny od zdarzeń (ang. event free survival, EFS) wynosił 119 dni. Odsetek odpowiedzi, (odpowiedź zdefiniowana jako stabilizacja choroby bądź dalsza poprawa trwająca 60 dni – 2 cykle) wynosiła 53% (8 z 15) u chorych leczonych zgodnie z założeniami badania II fazy i 56% (10 z 18) włączając chorych leczonych wyższą dawką temsyrolimusu. U chorych, którzy odpowiedzieli na leczenie (stabilizacja choroby lub częściowa odpowiedź na leczenie) w pierwszej ocenie, odpowiedź utrzymywała się dłużej, mediana EFS wynosiła 249 dni. Analiza farmakodynamiczna u 12 ocenianych chorych wykazała zgodność pomiędzy hamowaniem cytochromu pS6K i odpowiedzią na leczenie u ośmiu chorych oraz hamowaniem pAKT i odpowiedzią u dziewięciu chorych. Leczenie było dobrze tolerowane, jedynie u czterech chorych stwierdzono znaczne pogorszenie stanu ogólnego (według ECOG).
Wnioski: skojarzenie liposomalnej doksorubicyny z temsyrolimusem wymaga dalszych badań, miedzy innymi dotyczących metabolizmu (NCT00949325)
Standardowa chemioterapia pozwala na osiągnięcie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) rzędu kilku miesięcy, podczas gdy znaczący postęp związany z leczeniem celowanym nie został jeszcze osiągnięty. Podczas tegorocznego kongresu Amrican Society of Clinical Oncology (ASCO) przedstawiono wyniki badania klinicznego fazy I/II, które przeprowadzono na podstawie wyników badań przedklinicznych. Oceniało ono skuteczność doksorubicyny liposomalnej w skojarzeniu z temsyrolimusem oraz ich synergizm działania na komórki macierzyste mięsaków.
Do badania włączono 18 chorych, którym podawano liposomalną doksorubicynę w dawce 30 mg/m2 co miesiąc oraz temsyrolimus w dawce 20 mg/m2 co tydzień. U chorych rozpoznano różne typy mięsaków: u pięciu chorych mięsaka z mięśni poprzecznie prążkowanych, u trzech mięsaka z mięśni gładkich i u trzch chrzęstniakomięsaka mezenchymalnego. Spośród 18 chorych u 11 stosowano wcześniej doksorubicyne, a mediana wczesniejszych linii chemioterapii wynosiła 2.
Wyniki: PFS wynosił 315 dni (zakres od 27 do 799 dni) a czas wolny od zdarzeń (ang. event free survival, EFS) wynosił 119 dni. Odsetek odpowiedzi, (odpowiedź zdefiniowana jako stabilizacja choroby bądź dalsza poprawa trwająca 60 dni – 2 cykle) wynosiła 53% (8 z 15) u chorych leczonych zgodnie z założeniami badania II fazy i 56% (10 z 18) włączając chorych leczonych wyższą dawką temsyrolimusu. U chorych, którzy odpowiedzieli na leczenie (stabilizacja choroby lub częściowa odpowiedź na leczenie) w pierwszej ocenie, odpowiedź utrzymywała się dłużej, mediana EFS wynosiła 249 dni. Analiza farmakodynamiczna u 12 ocenianych chorych wykazała zgodność pomiędzy hamowaniem cytochromu pS6K i odpowiedzią na leczenie u ośmiu chorych oraz hamowaniem pAKT i odpowiedzią u dziewięciu chorych. Leczenie było dobrze tolerowane, jedynie u czterech chorych stwierdzono znaczne pogorszenie stanu ogólnego (według ECOG).
Wnioski: skojarzenie liposomalnej doksorubicyny z temsyrolimusem wymaga dalszych badań, miedzy innymi dotyczących metabolizmu (NCT00949325)
