Temsyrolimus z bewacyzumabem w leczeniu chorych na zaawansowanego raka nerki
Autor: Agata Solecka
Data: 23.03.2014
Źródło: Rini BI et al. „Randomized Phase III Trial of Temsirolimus and Bevacizumab Versus Interferon Alfa and Bevacizumab in Metastatic Renal Cell Carcinoma: INTORACT Trial” J Clin Oncol 32:752-759.
W leczeniu raka nerkowokomórkowego, poza immunoterapią są stosowane obecnie trzy grupy leków ukierunkowanych molekularnie: inhibitory kinaz tyrozynowych receptorów dla VEGF (vascular endothelial growth factor, czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego) i PDGF (Platelet-derived growth factor, płytkopochodny czynnik wzrostu) (sunitynib, sorafenib, pazopanib, aksytynib), inhibitory kinazy szlaku mTOR (temsyrolimus, ewerolimus) oraz przeciwciało monoklonalne anty-VEGF (bewacyzumab). Ze względu na różne mechanizmy działania poszukiwane są najbardziej optymalne połączenia leków.
Połączenie interferonu (IFN) alfa i bewacyzumabu wykazało wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS, progression-free survival) w porównaniu do leczenia samym interferonem. W prezentowanym badaniu jest to standardowe leczenie, do którego porównywano połączenie bewacyzumabu z temsyrolimusem.
Do badania włączono 791 chorych na przerzutowego raka nerkowokomórkowego, z czego 400 chorych do ramienia, w którym badani otrzymywali temsyrolimus z bewacyzumabem, a 391 do ramienia, w którym poddani byli terapii IFN z bewacyzumabem. Bewacyzumab był podawany w dawce 10 mg/kg iv co 2 tygodnie, IFN w dawce 9 MIU podskórnie trzy razy w tygodniu, a temsyrolimus w dawce 25 mg iv co tydzień.
Mediana PFS wyniosła 9,1 miesiąca w grupie chorych leczonych temsyrolimusem z bewacyzumabem w porównaniu do 9,3 miesiąca w grupie chorych leczonych standardowo. Przeżycie całkowite (OS, overall survival) wyniosło odpowiednio 25,8 miesiąca w porównaniu do 25,5 miesiąca. Chorzy leczeni interferonem i bewacyzumabem uzyskali współczynnik odpowiedzi obiektywnych (ORR, objective response rate) na poziomie 27,4%, a leczeni temsyrolimusem i bewacyzumabem 27,0%.
Działania uboczne były częstsze u chorych otrzymujących temsyrolimus z bewacyzumabem i w stopniu 3 i 4 były to przede wszystkim: zapalenie błon śluzowych, w szczególności jamy ustnej, hipofosfatemia, hiperglikemia i hipercholesterolemia. W ramieniu tym częściej też zdarzały się zapalenia płuc, jednakże w stopniu 1 lub 2. U chorych otrzymujących interferon alfa z bewacyzumabem notowano częściej neutropenię.
Podsumowując – nie stwierdzono różnic w zakresie PFS, OS i ORR pomiędzy badanymi schematami, ponadto leczenie temsyrolimusem z bewacyzuambem wiązało się z większą ilością powikłań.
Do badania włączono 791 chorych na przerzutowego raka nerkowokomórkowego, z czego 400 chorych do ramienia, w którym badani otrzymywali temsyrolimus z bewacyzumabem, a 391 do ramienia, w którym poddani byli terapii IFN z bewacyzumabem. Bewacyzumab był podawany w dawce 10 mg/kg iv co 2 tygodnie, IFN w dawce 9 MIU podskórnie trzy razy w tygodniu, a temsyrolimus w dawce 25 mg iv co tydzień.
Mediana PFS wyniosła 9,1 miesiąca w grupie chorych leczonych temsyrolimusem z bewacyzumabem w porównaniu do 9,3 miesiąca w grupie chorych leczonych standardowo. Przeżycie całkowite (OS, overall survival) wyniosło odpowiednio 25,8 miesiąca w porównaniu do 25,5 miesiąca. Chorzy leczeni interferonem i bewacyzumabem uzyskali współczynnik odpowiedzi obiektywnych (ORR, objective response rate) na poziomie 27,4%, a leczeni temsyrolimusem i bewacyzumabem 27,0%.
Działania uboczne były częstsze u chorych otrzymujących temsyrolimus z bewacyzumabem i w stopniu 3 i 4 były to przede wszystkim: zapalenie błon śluzowych, w szczególności jamy ustnej, hipofosfatemia, hiperglikemia i hipercholesterolemia. W ramieniu tym częściej też zdarzały się zapalenia płuc, jednakże w stopniu 1 lub 2. U chorych otrzymujących interferon alfa z bewacyzumabem notowano częściej neutropenię.
Podsumowując – nie stwierdzono różnic w zakresie PFS, OS i ORR pomiędzy badanymi schematami, ponadto leczenie temsyrolimusem z bewacyzuambem wiązało się z większą ilością powikłań.
