Tivozanib w terapii chorych na zaawansowanego raka nerki
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 12.07.2012
Źródło: RJ Motzer, D Nosov, T Eisen et al. Tivozanib versus sorafenib as initial targeted therapy for patients with advanced renal cell carcinoma: Results from a phase III randomized, open-label, multicenter trial. J Clin Oncol 30, 2012 (suppl; abstr 4501)
ASCO 2012: Ocenie poddano tivozanib, którego skuteczność porównano do sorafenibu w pierwszej (70% badanych) lub drugiej (30% badanych) linii leczenia u chorych zaawansowanego jasnokomórkowego raka nerki.
Tivozanib jest selektywnym inhibitorem kinazy receptora VEGF1-3 o przedłużonym działaniu.
Do randomizowanego badania III fazy włączono 517 chorych, którzy nie otrzymywali wcześniej terapii anty-VEGF lub inhibitorów mTOR. Włączani chorzy prezentowali stopień sprawności ECOG 0-1. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali tivozanib w dawce 1,5 mg dziennie przez 3 tygodnie z następczą tygodniową przerwą, w drugim ramieniu leczeni byli sorafenibem w dawce 400 mg dwa razy dziennie przez 28 dni w 4 tygodniowym cyklu leczenia. Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) była dłuższa w grupie leczonej tivozanibem – 11.9 vs 9.1 miesięcy (HR=0.797, 95% CI 0.639–0.993; p=0.042). Również odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych był wyższy w grupie otrzymującej lek badany – 33% vs 23% (p=0.014). Na określenie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych jest jeszcze zbyt wcześnie na tym etapie analizy badania. Do najczęstszych działań niepożądanych 3 i 4 stopnia należało nadciśnienie tętnicze (tivozanib – 26% vs sorafenib – 18%), zespół ręka-stopa (tivozanib – 2% vs sorafenib – 17%), biegunka (tivozanib – 2% vs sorafenib – 6%), zmęczenie (tivozanib – 5% vs sorafenib – 4%), neutropenia (tivozanib – 2% vs sorafenib – 2%),
Do randomizowanego badania III fazy włączono 517 chorych, którzy nie otrzymywali wcześniej terapii anty-VEGF lub inhibitorów mTOR. Włączani chorzy prezentowali stopień sprawności ECOG 0-1. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali tivozanib w dawce 1,5 mg dziennie przez 3 tygodnie z następczą tygodniową przerwą, w drugim ramieniu leczeni byli sorafenibem w dawce 400 mg dwa razy dziennie przez 28 dni w 4 tygodniowym cyklu leczenia. Mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) była dłuższa w grupie leczonej tivozanibem – 11.9 vs 9.1 miesięcy (HR=0.797, 95% CI 0.639–0.993; p=0.042). Również odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych był wyższy w grupie otrzymującej lek badany – 33% vs 23% (p=0.014). Na określenie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych jest jeszcze zbyt wcześnie na tym etapie analizy badania. Do najczęstszych działań niepożądanych 3 i 4 stopnia należało nadciśnienie tętnicze (tivozanib – 26% vs sorafenib – 18%), zespół ręka-stopa (tivozanib – 2% vs sorafenib – 17%), biegunka (tivozanib – 2% vs sorafenib – 6%), zmęczenie (tivozanib – 5% vs sorafenib – 4%), neutropenia (tivozanib – 2% vs sorafenib – 2%),
