Uaktualnione zalecenia dotyczące terapii raka wątrobowokomórkowego

W ostatnich latach zarejestrowano kilka opcji leczenia pierwszego i drugiego rzutu w zaawansowanym HCC (hepatocellular carcinoma), co zostało uwzględnione w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (ESMO) dotyczących praktyki klinicznej.

Analizy eksploracyjne zgłoszonych badań klinicznych pierwszej i drugiej linii leczenia wskazują, że u chorych z zachowaną funkcją wątroby mediana czasu przeżycia całkowitego może wynosić nawet ponad 20 miesięcy, w związku z czym zaleca się sekwencyjne leczenie systemowe.

Atezolizumab w skojarzeniu z bewacyzumabem jest pierwszą opcją leczenia, w którym wykazano istotną korzyść w zakresie OS w porównaniu z sorafenibem, przy współczynniku ryzyka dla zgonu wynoszącym 0,66 [95% przedział ufności (CI) 0,52-0,85; P = 0,0009]. Bewacyzumab powinien stać się zatem standardem leczenia pierwszego rzutu układowego HCC. U 20 proc. chorych nie stwierdza się jednak odpowiedzi na skojarzenie leczenia bewacyzumabem i atezolizumabem, a przeżycie wolne od progresji wynosi 6,8 miesiąca, co powoduje potrzebę zdefiniowania opcji terapii drugiej linii. Leki w drugiej linii były dotychczas testowane tylko po niepowodzeniu, nietolerancji sorafenibu. Obecnie istnieją dane z badań III fazy, które informują o wyborze drugiej linii terapii u pacjentów z HCC, którzy otrzymali alternatywne terapie pierwszej linii. Istnieje jednak wyraźne uzasadnienie dla zaproponowania inhibitora wielokinazowego, biorąc pod uwagę istniejące dowody na jego skuteczność w pierwszej i drugiej linii. Ponieważ nie ma dowodów przemawiających za większą skutecznością któregokolwiek z inhibitorów, zaleca się, aby wszystkie obecnie zatwierdzone leki pierwszego i drugiego rzutu można było rozważyć jako terapię drugiego rzutu.

Sorafenib: był oceniany tylko w pierwszej linii leczenia. Faza IV (badania obserwacyjne) nie ujawniły nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów z marskością wątroby.

Lenwatynib: był oceniany tylko w pierwszej linii leczenia. Lek wykazał wyższą skuteczność w porównaniu z innymi inhibitorami kinazy tyrozynowej (TKI) i ramucyrumabem w HCC5 [I, A], z ustaloną wartością równoważną sorafenibowi i bez ocenianych korzyści.

Regorafenib: oceniano dopiero w drugiej linii leczenia po progresji na sorafenibie. Głównym kryterium włączenia do badania RESORCE była dobra tolerancja dla sorafenibu; dlatego lek jest zalecany pacjentom, którzy tolerowali sorafenib, a nie pacjentom nieleczonym wcześniej.

Kabozantynib: kabozantynib oceniano w drugiej i trzeciej linii leczenia (28% pacjentów w badaniu CELESTIAL) w przypadku nietolerancji lub progresji w trakcie leczenia sorafenibem lub progresji po leczeniu podorafenibem. Skuteczność ramucyrumabu wykazano jedynie u pacjentów ze stężeniem α-fetoproteiny (AFP) ≥ 400 ng/ml.

Ramucyrumab: ramucyrumab był oceniany tylko w drugiej linii leczenia po nietolerancji/progresji w trakcie leczenia sorafenibem. Ramucyrumab wykazuje skuteczność jedynie u pacjentów z poziomem anafetoproteiny.

Większość autorów wytycznych ESMO zaleca wzięcie pod uwagę wszystkich zatwierdzonych leków (sorafenib, lenwantynib, regorafenib, kabozantynib i ramucyrumab) w leczeniu drugiego rzutu po niepowodzeniu leczenia atezolizumabem i bewacyzumabem. Część ekspertów (3/14) zaleciła, aby w drugiej linii po atezolizumab plus bewacizumab stosować tylko sorafenib, orlenwatynib, a w trzeciej linii regorafenib, kabozantynib, iramucyrumab.

Wytyczne dostępne pod linkiem: „Updated treatment recommendations for hepatocellular carcinoma (HCC) from the ESMO Clinical Practice Guidelines”.