Wenetoklaks skuteczny w nawrotowej/opornej AML
Autor: Aleksandra Lang
Data: 14.09.2016
Źródło: Konopleva M., Pollyea D., Potluri J. i wsp. Efficacy and biological Correlates of Response in a Phase II Study of Venetoclax Monotherapy in Patients with Acute Myelogenous Leukemia Cancer Discovery, opublikowano na stronie internetowej 12 sierpnia 2016/
Jak wykazano w badaniu klinicznym 2. fazy, chorzy na nawrotową/oporną ostrą białaczkę szpikową (ang. acute myelogenous leukemia, AML) odnoszą korzyści z monoterapii inhibitorem białka BCL-2 (ang. B-cell lymphoma) wenetoklaksem. Wyniki badania opublikowano w Cancer Discovery.
Spośród 32 leczonych chorych u 19% stwierdzono mierzalną odpowiedź, w tym u dwóch chorych całkowitą odpowiedź na leczenie. Mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła 144,5 dnia, a mediana czasu trwania całkowitej odpowiedzi 48 dni. W badaniu wykazano, że nawet chorzy na oporną AML poddani wcześniej intensywnej chemioterapii wykazywali wrażliwość na leczenie inhibitorem BCL-2, wenetoklaksem przyjmowanym doustnie raz na dobę w dawce 800 mg.
Wenetoklaks jest drobnocząsteczkowym inhibitorem BCL-2, białka antyapoptycznego, które przyczynia się do przetrwania komórek nowotworowych i chemiooporności poprzez wiązanie i hamowanie aktywności białek proapoptycznych. Wenetoklaks z kolei wiąże i hamuje biało BCL-2, wywołując tym samym apoptozę komórek AML.
Wenetoklaks został zarejestrowany przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków (ang. Food and Drug Administration, FDA) w kwietniu 2016 roku do leczenia chorych na przewlekłą białaczkę limfatyczna (ang. chronic lymphocytic leukemia, CLL) z delecją 17p leczonych uprzednio co najmniej jedną linia chemioterapii.
Przedstawione badanie jest pierwszym oceniającym skuteczność wenetoklaksu u chorych na AML na podstawie danych laboratoryjnych wykazujących zdolność wenetoklaksu do indukowania śmierci komórki zarówno w linach komórkowych pochodzących od chorych jak i z modeli mysich.
Mediana wieku chorych uczestniczących w badaniu wynosiła 71 lat. U dwóch chorych AML została dopiero rozpoznana, natomiast u 30 zastosowano co najmniej jedną linię leczenia, a u 13 co najmniej 3 linie leczenia.
Ogółem u 26 chorych leczenie stosowano przynajmniej 4 tygodnie. U 11 chorych dawkę zwiększono do 1200 mg/dobę, ale nie doprowadziło to do uzyskania odpowiedzi na leczenie.
U wszystkich chorych zakończono leczenie wenetoklaksem – u 29 z powodu progresji choroby, jeden chory wycofał zgodę na udział w badaniu a pozostali zakwalifikowani zostali do allogenicznego przeszczepienia macierzystych komórek hematopoetycznych po uzyskaniu stabilizacji choroby.
Najczęstsze działania niepożądane występujące podczas leczenia wenetoklaksem obejmowały nudności, biegunkę, hipokaliemię, wymioty i bóle głowy. Najczęstszymi działaniami niepożądanym o dużym nasileniu była gorączka neutropeniczna, hipokaliemia, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych oraz obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Ciężkie działania niepożądane wystąpiły u 27 chorych.
Wenetoklaks jest drobnocząsteczkowym inhibitorem BCL-2, białka antyapoptycznego, które przyczynia się do przetrwania komórek nowotworowych i chemiooporności poprzez wiązanie i hamowanie aktywności białek proapoptycznych. Wenetoklaks z kolei wiąże i hamuje biało BCL-2, wywołując tym samym apoptozę komórek AML.
Wenetoklaks został zarejestrowany przez Amerykańską Agencję Żywności i Leków (ang. Food and Drug Administration, FDA) w kwietniu 2016 roku do leczenia chorych na przewlekłą białaczkę limfatyczna (ang. chronic lymphocytic leukemia, CLL) z delecją 17p leczonych uprzednio co najmniej jedną linia chemioterapii.
Przedstawione badanie jest pierwszym oceniającym skuteczność wenetoklaksu u chorych na AML na podstawie danych laboratoryjnych wykazujących zdolność wenetoklaksu do indukowania śmierci komórki zarówno w linach komórkowych pochodzących od chorych jak i z modeli mysich.
Mediana wieku chorych uczestniczących w badaniu wynosiła 71 lat. U dwóch chorych AML została dopiero rozpoznana, natomiast u 30 zastosowano co najmniej jedną linię leczenia, a u 13 co najmniej 3 linie leczenia.
Ogółem u 26 chorych leczenie stosowano przynajmniej 4 tygodnie. U 11 chorych dawkę zwiększono do 1200 mg/dobę, ale nie doprowadziło to do uzyskania odpowiedzi na leczenie.
U wszystkich chorych zakończono leczenie wenetoklaksem – u 29 z powodu progresji choroby, jeden chory wycofał zgodę na udział w badaniu a pozostali zakwalifikowani zostali do allogenicznego przeszczepienia macierzystych komórek hematopoetycznych po uzyskaniu stabilizacji choroby.
Najczęstsze działania niepożądane występujące podczas leczenia wenetoklaksem obejmowały nudności, biegunkę, hipokaliemię, wymioty i bóle głowy. Najczęstszymi działaniami niepożądanym o dużym nasileniu była gorączka neutropeniczna, hipokaliemia, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych oraz obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Ciężkie działania niepożądane wystąpiły u 27 chorych.
