Większe ryzyko załamań kręgów u niektórych chorych na szpiczaka
Autor: Aleksandra Lang
Data: 15.02.2016
Źródło: Spine Journal'AL
Określono pewne czynniki, mogące pomóc w przewidywaniu progresji złamań kręgów lub kolejnych złamań u chorych na szpiczaka. Są to nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia oraz osteoporoza/osteopenia.
W Spine Journal badacze opublikowali wyniki swoich obserwacji, wskazując, że nadciśnienie, dyslipidemia oraz osteopenia/osteoporoza są czynnikami predykcyjnymi złamań kręgów oraz zmniejszenia wysokości kręgów u chorych na szpiczaka, a także zwiększonego prawdopodobieństwa kolejnych złamań.
Dotychczasowe badania wykazały, że u 55% do 70% chorych na szpiczaka dochodzi w różnych okresach choroby do złamań kręgów. Do przedstawionego badania włączono chorych leczonych w jednym ośrodku od stycznie 2007 roku do grudnia 2013 roku z powodu szpiczaka z towarzyszącymi patologicznymi złamaniami kręgów. Pierwszorzędowym punktem końcowym tego retrospektywnego badania był odsetek, o jaki zmniejszyła się wysokość kręgów z powodu złamań.
Do analizy włączono 33 chorych, u których stwierdzono łącznie 67 złamań. Główną dolegliwością był ból pleców (82%). W czasie wystąpienia złamania mediana zmniejszenia wysokości kręgów wyniosła 30% w części przedniej, 44% w środkowej i 17% w tylnej. Mediana czasu obserwacji wyniosła 10,8 miesiąca. W trakcie pierwszego badania kontrolnego mediana zmniejszenia wysokości kręgów w części przedniej, środkowej i tylnej wyniosła odpowiednio 44%, 42% i 17%. Badacze obliczyli, że tempo zmniejszania się wysokości kręgów wynosi 0,52%, 0,11% i 0,14% na miesiąc, odpowiednio przedniej, środkowej i tylnej części kręgów.
Na podstawie wieloczynnikowej regresji linearnej wykazano, że istotne niezależne czynniki predykcyjne zmniejszenia wysokości kręgów w tej grupie chorych (p <0,05) obejmują czas do pierwszego badania kontrolnego, wskaźnik masy ciała (body mass index, BMI), dyslipidemię, wcześniejsze patologiczne złamania z powodu szpiczaka poza kręgosłupem oraz liczbę złamań kręgów. Szczególną zależność wykazano pomiędzy szybszym zmniejszeniem wysokości kręgów a większym BMI, dyslipidemią i wcześniejszymi złamaniami patologicznymi z powodu szpiczaka poza kręgosłupem.
Przeprowadzono także analizy mające na celu określenie czynników predykcyjnych dalszych złamań kręgosłupa. Mediana czasu do kolejnego złamania wyniosła 25,1 miesiąca z 5-letnim przeżyciem wolnym od złamań wynoszącym 34%. Wykazano statystycznie istotny związek czterech czynników ze złamaniami kręgów: nadciśnienia (p <0,01), cukrzycy (p <0,01), osteopenii/osteoporozy (p <0,01) oraz zwiększonego stężenia wapnia w surowicy krwi (p=0,05). W opinii autorów wyniki te należy ostrożnie interpretować, ponieważ nieznany jest mechanizm fizjologiczny interakcji pomiędzy nadciśnieniem i cukrzycą a nasileniem złamań.
WNIOSKI: złamania kręgów istotnie wpływają na jakość życia chorych na szpiczaka. W związku z tym należy zwrócić szczególną uwagę na szczególny nadzór nad tą grupą chorych oraz wczesne interwencje, które mogą ograniczyć złamania oraz poprawić jakość życia chorych.
Dotychczasowe badania wykazały, że u 55% do 70% chorych na szpiczaka dochodzi w różnych okresach choroby do złamań kręgów. Do przedstawionego badania włączono chorych leczonych w jednym ośrodku od stycznie 2007 roku do grudnia 2013 roku z powodu szpiczaka z towarzyszącymi patologicznymi złamaniami kręgów. Pierwszorzędowym punktem końcowym tego retrospektywnego badania był odsetek, o jaki zmniejszyła się wysokość kręgów z powodu złamań.
Do analizy włączono 33 chorych, u których stwierdzono łącznie 67 złamań. Główną dolegliwością był ból pleców (82%). W czasie wystąpienia złamania mediana zmniejszenia wysokości kręgów wyniosła 30% w części przedniej, 44% w środkowej i 17% w tylnej. Mediana czasu obserwacji wyniosła 10,8 miesiąca. W trakcie pierwszego badania kontrolnego mediana zmniejszenia wysokości kręgów w części przedniej, środkowej i tylnej wyniosła odpowiednio 44%, 42% i 17%. Badacze obliczyli, że tempo zmniejszania się wysokości kręgów wynosi 0,52%, 0,11% i 0,14% na miesiąc, odpowiednio przedniej, środkowej i tylnej części kręgów.
Na podstawie wieloczynnikowej regresji linearnej wykazano, że istotne niezależne czynniki predykcyjne zmniejszenia wysokości kręgów w tej grupie chorych (p <0,05) obejmują czas do pierwszego badania kontrolnego, wskaźnik masy ciała (body mass index, BMI), dyslipidemię, wcześniejsze patologiczne złamania z powodu szpiczaka poza kręgosłupem oraz liczbę złamań kręgów. Szczególną zależność wykazano pomiędzy szybszym zmniejszeniem wysokości kręgów a większym BMI, dyslipidemią i wcześniejszymi złamaniami patologicznymi z powodu szpiczaka poza kręgosłupem.
Przeprowadzono także analizy mające na celu określenie czynników predykcyjnych dalszych złamań kręgosłupa. Mediana czasu do kolejnego złamania wyniosła 25,1 miesiąca z 5-letnim przeżyciem wolnym od złamań wynoszącym 34%. Wykazano statystycznie istotny związek czterech czynników ze złamaniami kręgów: nadciśnienia (p <0,01), cukrzycy (p <0,01), osteopenii/osteoporozy (p <0,01) oraz zwiększonego stężenia wapnia w surowicy krwi (p=0,05). W opinii autorów wyniki te należy ostrożnie interpretować, ponieważ nieznany jest mechanizm fizjologiczny interakcji pomiędzy nadciśnieniem i cukrzycą a nasileniem złamań.
WNIOSKI: złamania kręgów istotnie wpływają na jakość życia chorych na szpiczaka. W związku z tym należy zwrócić szczególną uwagę na szczególny nadzór nad tą grupą chorych oraz wczesne interwencje, które mogą ograniczyć złamania oraz poprawić jakość życia chorych.
