Wpływ stężenia witaminy D w osoczu na przeżycie chorych na raka jelita grubego po zabiegu operacyjnym
Autor: Małgosia Michalak
Data: 25.07.2014
Źródło: Zgaga L et al. „Plasma Vitamin D Concentration Influences Survival Outcome After a Diagnosis of Colorectal Cancer” J Clin Oncol 32, 2014.
Niedobór witaminy D jest przyczyną wielu schorzeń, między innymi nowotworów. Związek pomiędzy poziomem witaminy D w surowicy a wynikami leczenia raka jelita grubego nie jest jasny, jednakże jest wiele przesłanek, że taka zależność istnieje. Witamina D pochodzi z syntezy w skórze pod wpływem promieniowania ultrafioletowego typu B. Zauważono lepsze wyniki leczenia chorych na raka jelita grubego rozpoznanego w okresie letnim. Z lepszym rokowaniem łączyło się też większe spożycie witaminy D w diecie.
Autorzy prezentowanego badania zdecydowali się sprawdzić, czy poziom witaminy D w surowicy po rozpoznaniu raka jelita grubego może mieć wpływ na wyniki leczenia.
U 1598 chorych na raka jelita grubego w stopniach I – III po zabiegu operacyjnym zbadano poziom 25–hydroksy witaminy D (25-OHD). Zbadano ponadto związek pomiędzy zależnym od stopnia zaawansowania wynikiem leczenia, a poziomem 25-OHD oraz polimorfizmem receptora witaminy D (VDR). Średni czas obserwacji wyniósł 8,9 roku. W tym czasie 363 chorych zmarło z powodu raka jelita grubego i 168 z innych przyczyn. Średni czas przeżycia chorych w I stopniu zaawansowania wynosił 5,5 roku, w II stopniu – 3,4 roku, a w III – 2,7 roku. Znaleziono silne powiązanie pomiędzy poziomem 25-OHD w osoczu oraz śmiertelnością całkowitą (p=0,003) oraz śmiertelnością związaną z rakiem jelita grubego (p=0,008). Podobną zależność stwierdzono pomiędzy stężeniem 25-OHD i genotypem rs11568820 receptora witaminy D, a śmiertelnością całkowitą (p=0,022) oraz śmiertelnością związaną z rakiem jelita grubego (p=0,008). W analizie wieloczynnikowej stwierdzono związek niższej śmiertelności z wyższym stężeniem 25-OHD w osoczu.
Podsumowując – pooperacyjne wysokie stężenie 25-OHD u chorych na raka jelita grubego w stopniach I-III jest związane z lepszymi wynikami leczenia. Istnieje też związek pomiędzy genotypem receptora witaminy D i poziomem 25-OHD, co związek pomiędzy witaminą D i wynikami przeżycia tych chorych.
U 1598 chorych na raka jelita grubego w stopniach I – III po zabiegu operacyjnym zbadano poziom 25–hydroksy witaminy D (25-OHD). Zbadano ponadto związek pomiędzy zależnym od stopnia zaawansowania wynikiem leczenia, a poziomem 25-OHD oraz polimorfizmem receptora witaminy D (VDR). Średni czas obserwacji wyniósł 8,9 roku. W tym czasie 363 chorych zmarło z powodu raka jelita grubego i 168 z innych przyczyn. Średni czas przeżycia chorych w I stopniu zaawansowania wynosił 5,5 roku, w II stopniu – 3,4 roku, a w III – 2,7 roku. Znaleziono silne powiązanie pomiędzy poziomem 25-OHD w osoczu oraz śmiertelnością całkowitą (p=0,003) oraz śmiertelnością związaną z rakiem jelita grubego (p=0,008). Podobną zależność stwierdzono pomiędzy stężeniem 25-OHD i genotypem rs11568820 receptora witaminy D, a śmiertelnością całkowitą (p=0,022) oraz śmiertelnością związaną z rakiem jelita grubego (p=0,008). W analizie wieloczynnikowej stwierdzono związek niższej śmiertelności z wyższym stężeniem 25-OHD w osoczu.
Podsumowując – pooperacyjne wysokie stężenie 25-OHD u chorych na raka jelita grubego w stopniach I-III jest związane z lepszymi wynikami leczenia. Istnieje też związek pomiędzy genotypem receptora witaminy D i poziomem 25-OHD, co związek pomiędzy witaminą D i wynikami przeżycia tych chorych.
