Dawid Zuchowicz/Agencja Gazeta
Zmarł prof. Mieczysław Chorąży
Działy:
Aktualności w Onkologia
Aktualności
| Tagi: | Mieczysław Chorąży |
20 lutego zmarł prof. Mieczysław Chorąży, nestor krajowej onkologii, wybitny uczony, a także powstaniec warszawski, społecznik, nauczyciel i autorytet dla kilku pokoleń lekarzy, kawaler Orderu Orła Białego. W sierpniu skończyłby 96 lat.
Informację o śmierci naukowca przekazał w sobotę Narodowy Instytut Onkologii w Gliwicach, z którym profesor związał swą karierę.
Urodzony w 1925 r. w Janówce niedaleko Białej Podlaskiej prof. Chorąży należał do współtwórców renomy gliwickiego instytutu, w którym pracował od 1951 r. – od 1963 do 1995 r. kierował Zakładem Biologii Nowotworów. Był autorem ponad 140 publikacji naukowych, promotorem wielu doktoratów, doktorem honoris causa uczelni medycznych w Katowicach i w Białymstoku.
Prof. Chorąży był jednym z pionierów badań nad mutagenezą środowiskową oraz epidemiologią molekularną i autorem wydanej w 1973 r., napisanej wspólnie z Kazimierzem Duxem, książki „Wstęp do biologii nowotworów”. Przez długi czas była ona najważniejszą pozycją polskiej literatury naukowej na ten temat.
Wniósł znaczący wkład w badania nad uszkodzeniami DNA i chromosomów u mieszkańców skupisk przemysłowych i komunalnych na Śląsku. Rozwinął współpracę z ośrodkami badawczymi w Europie i w Stanach Zjednoczonych, gdzie na przełomie lat 50. i 60. ubiegłego wieku odbył staże naukowe. Miał w dorobku bardzo wiele anglojęzycznych publikacji – artykułów i monografii. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk. Należał do wielu organizacji i towarzystw naukowych.
W młodości walczył w powstaniu warszawskim, był dwukrotnie ranny, groziła mu utrata ręki. Po powstaniu był więźniem stalagu. Po wojnie ukończył studia medyczne w Warszawie. Krótko pracował w stolicy, po czym dostał nakaz pracy w szpitalu w Gliwicach – mieście, z którym ostatecznie związał swoje życie zawodowe.
Przyznano mu wiele nagród i odznaczeń państwowych. W 1944 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, w 1976 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a 11 lat później Krzyżem Oficerskim tego orderu. W 1997 r. otrzymał Warszawski Krzyż Powstańczy, a w 2002 r. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2017 r. odebrał z rąk prezydenta Andrzeja Dudy Order Orła Białego. W 2018 r. otrzymał nagrodę Lux ex Silesia – Światło ze Śląska, a w 2019 r. znalazł się wśród odznaczonych medalami z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
Urodzony w 1925 r. w Janówce niedaleko Białej Podlaskiej prof. Chorąży należał do współtwórców renomy gliwickiego instytutu, w którym pracował od 1951 r. – od 1963 do 1995 r. kierował Zakładem Biologii Nowotworów. Był autorem ponad 140 publikacji naukowych, promotorem wielu doktoratów, doktorem honoris causa uczelni medycznych w Katowicach i w Białymstoku.
Prof. Chorąży był jednym z pionierów badań nad mutagenezą środowiskową oraz epidemiologią molekularną i autorem wydanej w 1973 r., napisanej wspólnie z Kazimierzem Duxem, książki „Wstęp do biologii nowotworów”. Przez długi czas była ona najważniejszą pozycją polskiej literatury naukowej na ten temat.
Wniósł znaczący wkład w badania nad uszkodzeniami DNA i chromosomów u mieszkańców skupisk przemysłowych i komunalnych na Śląsku. Rozwinął współpracę z ośrodkami badawczymi w Europie i w Stanach Zjednoczonych, gdzie na przełomie lat 50. i 60. ubiegłego wieku odbył staże naukowe. Miał w dorobku bardzo wiele anglojęzycznych publikacji – artykułów i monografii. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk. Należał do wielu organizacji i towarzystw naukowych.
W młodości walczył w powstaniu warszawskim, był dwukrotnie ranny, groziła mu utrata ręki. Po powstaniu był więźniem stalagu. Po wojnie ukończył studia medyczne w Warszawie. Krótko pracował w stolicy, po czym dostał nakaz pracy w szpitalu w Gliwicach – mieście, z którym ostatecznie związał swoje życie zawodowe.
Przyznano mu wiele nagród i odznaczeń państwowych. W 1944 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, w 1976 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a 11 lat później Krzyżem Oficerskim tego orderu. W 1997 r. otrzymał Warszawski Krzyż Powstańczy, a w 2002 r. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2017 r. odebrał z rąk prezydenta Andrzeja Dudy Order Orła Białego. W 2018 r. otrzymał nagrodę Lux ex Silesia – Światło ze Śląska, a w 2019 r. znalazł się wśród odznaczonych medalami z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości.
