Choroba Parkinsona a ryzyko czerniaka

Związek między chorobą Parkinsona (PD) a nowotworem skóry od dawna jest przedmiotem badań. Co ciekawe, pacjenci z PD mają mniejsze ryzyko wystąpienia prawie wszystkich rodzajów nowotworów w porównaniu z ich populacją ogólną w tym samym wieku, ale odwrotna sytuacja występuje w przypadku raka skóry, zwłaszcza czerniaka.

W przeszłości leczenie lewodopą wskazywało na możliwą przyczynę wzrostu ryzyka czerniaka u pacjentów z chorobą Parkinsona, ale taki związek uznano za mało prawdopodobny w świetle późniejszych przeglądów dotyczących tego tematu. Dokładne mechanizmy związku między chorobą Parkinsona a czerniakiem nie są w pełni wyjaśnione, ale postawiono hipotezę, że mogą obejmować szlaki syntezy melaniny. W PD dochodzi do wyczerpania neuronów dopaminergicznych w mózgu, a dokładniej w istocie czarnej zbitej, a dihydroksyfenyloalanina (DOPA) jest częstym prekursorem syntezy melaniny i dopaminy. Ponadto wydaje się, że zarówno melanina skórna, jak i neuromelanina odgrywają rolę ochronną odpowiednio przed ekspozycją na słońce i stresem oksydacyjnym w ośrodkowym układzie nerwowym, a zaburzenia ich wspólnych szlaków mogą przyczyniać się do wyjaśnienia związku między tymi dwiema chorobami. Większość badań dotyczących związku między chorobą Parkinsona a rakiem skóry przeprowadzono w populacjach rasy kaukaskiej, gdzie te nowotwory są bardziej rozpowszechnione. W artykule opublikowanym na łamach JEADV, Ryu i wsp. donoszą o podobnych trendach w ogólnokrajowym populacyjnym badaniu kohortowym, pokazującym związek między chorobą Parkinsona a ryzykiem raka skóry u koreańskich pacjentów.

Autorzy przebadali grupę ponad 70 000 pacjentów z PD w połączeniu z pięciokrotną grupą kontrolną pacjentów w wieku 40 lat lub starszych . Rozpoznanie PD zostało oparte na krajowym rejestrze rzadkich, nieuleczalnych chorób, w którym zastosowano ścisłe kryteria diagnostyczne, co w połączeniu z samą liczbą uwzględnionych pacjentów oznacza rzetelność i moc statystyczną pracy. Autorzy stwierdzili, że pacjenci z PD byli znacznie bardziej narażeni na rozwój czerniaka i, w mniejszym stopniu, raka skóry innego niż czerniak. Po uwzględnieniu wieku i chorób współistniejących, współczynnik ryzyka (HR) wystąpienia każdego rodzaju raka skóry wyniósł 1,169. Ryzyko rozwoju czerniaka było szczególnie wysokie wśród mężczyzn w wieku powyżej 65 lat, z HR wynoszącym 2,825. Z drugiej strony, względne ryzyko raka skóry innego niż czerniak było wyższe u pacjentek z PD w wieku powyżej 65 lat z HR wynoszącym 1,305. Główne wyniki tego badania wskazują, że ryzyko czerniaka u pacjentów azjatyckich z PD jest zwiększone, podobnie jak wcześniej wykazano u osób rasy białej. Czerniak u pacjentów azjatyckich występuje stosunkowo rzadko w porównaniu z osobami rasy kaukaskiej i zwykle występuje głównie w skórze w okolicy dłoniowej (lokalizacja podpaznokciowa i dłoniowo-podeszwowa). Ryu i in. nie podają, które podtypy czerniaka były częściej obserwowane w ich kohorcie, co nie pozwala na wyciągnięcie wniosków czy czerniak akralny jest nadal najczęstszym podtypem obserwowanym w tej podgrupie pacjentów. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę charakterystykę badanej populacji, uzasadnione jest założenie, że związku między chorobą Parkinsona a czerniakiem nie można wyjaśnić wspólnymi czynnikami ryzyka, takimi jak niski fototyp lub ekspozycja na słońce. Podobnie jak wcześniej ustalono, autorzy nie mogli ujawnić żadnych dowodów na powiązanie ryzyka czerniaka ze stosowaniem lewodopy.

Podsumowując, badanie potwierdza zwiększone ryzyko raka skóry, zwłaszcza czerniaka, u koreańskich pacjentów z PD, podobne do tego, które zostało wcześniej rozpoznane u osób rasy białej, dostarczając dalszych informacji na temat związku między tymi dwiema chorobami. Rozpoznanie tego faktu może okazać się przydatne w określeniu możliwych mechanizmów łączących obie choroby. Są one prawdopodobnie niezależne od czynników częściej kojarzonych z czerniakiem u rasy białej, takich jak jasna skóra i ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe.