Czy rehabilitacja kardiologiczna przedłuża przeżycie?

Han de Vries i wsp. zaprojektowali badanie, którego celem była ocena wpływu multidyscyplinarnej rehabilitacji kardiologicznej na przeżycie wśród pacjentów, którzy przebyli ostry zespół wieńcowy, zabieg rewaskularyzacji naczyń wieńcowych i/lub zabieg chirurgiczny w obrębie zastawek serca. Wyniki badania opublikowano na łamach European Heart Journal.

Przeanalizowano dane ∼22% populacji Holandii (3.3 miliony osób). Do analizy włączono wszystkich pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi (niezależnie od obecności uniesienia odcinka ST w elektrokardiogramie), pacjentów poddawanych rewaskularyzacji wieńcowej i/lub zabiegom kardiochirurgicznym w obrębie zastawek serca w latach 2007 – 2010. Pacjentów traktowano jako poddawanych rehabilitacji kardiologicznej, jeśli takowa została podjęta w czasie 180 dni od zdarzenia sercowo-naczyniowego lub rewaskularyzacji. Głównym ocenianym punktem końcowym był czas przeżycia pacjentów od momentu włączenia do badania, limitowany całkowitym czasem obserwacji – 4 lata. Minimalny czas obserwacji wyniósł 180 dni.

Spośród 35 919 pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym i/lub rewaskularyzacją wieńcową lub po zabiegu kardiochirurgicznym w obrębie zastawek serca 11 014 (30.7%) poddawanych było rehabilitacji kardiologicznej. Skorygowany hazard względny dla tej grupy pacjentów wynosił 0.65 (95% CI 0.56–0.77). Największą korzyść ze stosowania rehabilitacji kardiologicznej odnieśli pacjenci poddawani pomostowaniu aortalno-wieńcowemu i/lub po zabiegach w obrębie zastawek serca (HR = 0.55, 95% CI 0.42–0.74).

Reasumując, na podstawie zebranych danych badacze udowodnili, iż stosowanie rehabilitacji kardiologicznej przez pacjentów po ostrych zespołach wieńcowych i/lub rewaskularyzacji wieńcowej lub operacji zastawek serca wiąże się z istotnym wydłużeniem przeżycia. Korzyści w zakresie czasu przeżycia obserwowano niezależnie od wieku, postawionej diagnozy oraz typu interwencji kardiologicznej.