Dapagliflozyna u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek

W badaniu o akronimie DAPA-CKD oceniono efekt dapagliflozyny u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, borykających się z cukrzycą typu 2 lub nie posiadających tego schorzenia.

Do badania zakwalifikowano pacjentów z wartością początkową eGFR pomiędzy 25 a 75 ml/min/1,73 m2 oraz stosunkiem albumin do kreatyniny w moczu od 200 do 5000 mg/g. Pacjenci byli randomizowani do dapagliflozyny w dawce 10 mg raz dziennie lub placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów, u których doszło do zmniejszenia wartości eGFR o co najmniej 50%, osiągnięcia schyłkowej niewydolności nerek lub śmierci z powodu przyczyn nerkowych lub sercowo-naczyniowych.

W sumie 4304 pacjentów zostało zrandomizowanych. Mediana obserwacji wyniosła 2,4 lat. W tym czasie pierwszorzędowy punkt końcowy osiągnęło 9,2% pacjentów z grupy interwencyjnej i 14,5% z grupy placebo (HR=0,61; 95% CI: 0,51-0,72), co przemawiało na korzyść dapagliflozyny. Liczba pacjentów, których należało leczyć, aby zapobiec wystąpieniu jednego przypadku pierwszorzędowego punktu końcowego (ang. number needed to treat) wyniosła 19. Pacjenci z grupy interwencyjnej odnosili również korzyść w zakresie zmniejszenia ryzyka śmierci ze wszystkich przyczyn (HR=0,69; 95% CI: 0,53-0,88). Podobne efekty leczenia odnotowywano zarówno w grupie z lub bez cukrzycy typu 2.

Zastosowanie dapagliflozyny wiązało się z lepszym rokowaniem u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek w porównaniu z placebo.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)