Jak stosować inhibitory SGLT2?
Autor: Damian Matusiak
Data: 27.02.2024
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
| Tagi: | The UK Kidney Association, wytyczne, inhibitory SGLT2, nefropatia, przewlekła choroba nerek, cukrzyca typu 2 |
U 30, 40 proc. chorych na cukrzycę rozwija się nefropatia. Tak duży odsetek tego powikłania spędza sen z powiek klinicystom. Na szczęście nie są oni pozbawieni skutecznych narzędzi do spowolnienia progresji choroby. Optymalizację postępowania zapewniają wytyczne, takie jak wydane pod koniec 2023 r. przez The UK Kidney Association.
Wprowadzenie na rynek inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego-2 (SGLT-2) stanowiło ważny krok w leczeniu przewlekłej choroby nerek także w przebiegu cukrzycy typu II, a dowody z kilku dużych randomizowanych badań klinicznych oraz metaanaliz wskazują, że ta klasa leków zmniejsza postęp choroby choroby nerek u dużej grupy osób - także u niechorujących na cukrzycę. Ponadto wykazano, że hamowanie SGLT-2 zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe u diabetyków oraz u osób z niewydolnością serca (i to dla bardzo szerokiego zakresu frakcji wyrzutowej lewej komory).
Leki z tej grupy są na tyle ważne, że Brytyjskie Towarzystwo Nefrologiczne wydało zalecenia będące podsumowaniem i przełożeniem danych naukowych na praktykę kliniczną. Eksperci podają, że w przypadku osób z przewlekłą chorobą nerek i cukrzycą typu 2, niezależnie od pierwotnej choroby nerek, inhibitor SGLT-2 należy włączyć u chorych z eGFR mieszczącym się w zakresie 20–45 ml/min/1,73 m2, u tych z eGFR powyżej 45 ml/min/1,73 m2 oraz stosunkiem albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol, z objawową niewydolnością serca (niezależnie od frakcji wyrzutowej) oraz potwierdzoną chorobą wieńcową.
Z kolei u pacjentów z PChN bez współistniejącej cukrzycy typu 2, niezależnie od przyczyny pierwotnej choroby nerek, należy rozpocząć leczenie w przypadku eGFR co najmniej 20 ml/min/1,73 m2 i stosunku albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol i/lub objawowej niewydolności serca (w tej grupie chorych także niezależnie od frakcji wyrzutowej).
W przypadku innych, niewymienionych powyżej sytuacjach zaleca się stosowanie tej grupy leków we wskazaniach, co do których istnieją dowody na skuteczność; podano także, by stosować odpowiednią klinicznie blokadę układu renina-angiotensyna w połączeniu z hamowaniem SGLT-2 w każdej sytuacji, gdy jest to właściwe, a pacjent może ją tolerować.
Pełna wersja wytycznych jest dostępna w języku angielskim pod linkiem.
Leki z tej grupy są na tyle ważne, że Brytyjskie Towarzystwo Nefrologiczne wydało zalecenia będące podsumowaniem i przełożeniem danych naukowych na praktykę kliniczną. Eksperci podają, że w przypadku osób z przewlekłą chorobą nerek i cukrzycą typu 2, niezależnie od pierwotnej choroby nerek, inhibitor SGLT-2 należy włączyć u chorych z eGFR mieszczącym się w zakresie 20–45 ml/min/1,73 m2, u tych z eGFR powyżej 45 ml/min/1,73 m2 oraz stosunkiem albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol, z objawową niewydolnością serca (niezależnie od frakcji wyrzutowej) oraz potwierdzoną chorobą wieńcową.
Z kolei u pacjentów z PChN bez współistniejącej cukrzycy typu 2, niezależnie od przyczyny pierwotnej choroby nerek, należy rozpocząć leczenie w przypadku eGFR co najmniej 20 ml/min/1,73 m2 i stosunku albuminy do kreatyniny w moczu powyżej 25 mg/mmol i/lub objawowej niewydolności serca (w tej grupie chorych także niezależnie od frakcji wyrzutowej).
W przypadku innych, niewymienionych powyżej sytuacjach zaleca się stosowanie tej grupy leków we wskazaniach, co do których istnieją dowody na skuteczność; podano także, by stosować odpowiednią klinicznie blokadę układu renina-angiotensyna w połączeniu z hamowaniem SGLT-2 w każdej sytuacji, gdy jest to właściwe, a pacjent może ją tolerować.
Pełna wersja wytycznych jest dostępna w języku angielskim pod linkiem.
