123RF
Kongres ADA: Orfoglipron skuteczny w leczeniu cukrzycy i otyłości
Działy:
Aktualności w Lekarz POZ
Aktualności
| Tagi: | kongres ADA, orfoglipron, cukrzyca, otyłość |
Na tegorocznym kongresie American Academy of Diabetology, obfitującym w fascynujące wieści, przedstawiono mocnego kandydata nie tylko do roli kolejnego bardzo skutecznego leku przeciwcukrzycowego, ale także do powszechnego „leku na odchudzanie”.
Otyłość to wspólny mianownik wielu chorób, w tym sercowo-naczyniowych i metabolicznych. Jej skuteczne leczenie to jeden z kluczy do zatrzymania lawinowego wzrostu cukrzycy typu 2.
W ostatnich kilku latach w literaturze naukowej pojawiły się silne przesłanki świadczące o ogromnym potencjale analogów GLP-1 nie tylko w leczeniu cukrzycy typu 2, ale także nadmiernej masy ciała. Co ciekawe, w większości badań, mimo że w grupie kontrolnej prowadzono program ćwiczeń fizycznych i odpowiedniej diety, efekty były praktycznie niewidoczne.
Aby dany lek mógł być szeroko stosowany, oprócz skuteczności i bezpieczeństwa ważna jest także droga i schemat podawania. Na podstawie przedstawionych na kongresie oraz jednocześnie opublikowanych w „The New England Journal of Medicine” oraz „The Lancet” wyników badań wykazano, że orfoglipron, niepeptydowy doustny agonista receptora GLP-1, jest wysoce skuteczny w leczeniu otyłości i cukrzycy typu 2.
W pierwszym z nich 272 osoby ze średnim BMI 37,9 kg/m2 przydzielono losowo do grup otrzymujących orforglipron w jednej z czterech dawek (12, 24, 36 lub 45 mg) lub placebo raz dziennie przez 36 tygodni. W 26. tygodniu średni spadek masy ciała wahał się od 8,6 do 12,6 proc. w grupach badawczych i zaledwie 2 proc. w grupie placebo. W 36. tygodniu odsetek wzrósł do zakresu 9,4–14,7 proc. dla orforglipronu i 2,3 proc. dla placebo. Zmniejszenie masy ciała co najmniej o 10 proc. do 36. tygodnia wystąpiło u 46 do 75 proc. uczestników, którzy otrzymywali orforglipron, w porównaniu z 9 proc. tych, którzy otrzymywali placebo.
Kolejne badanie fazy II dotyczyło cukrzycy typu 2 – 383 osoby dorosłe (ze średnim BMI 35,2 kg/m2) i z HbA1c wynoszącą 7–10 proc. leczonych lub nieleczonych metforminą przydzielono losowo do grup otrzymujących orforglipron w dawkach 3, 12, 24, 36 lub 45 mg lub placebo raz na dobę, lub dulaglutyd 1,5 mg podskórnie raz w tygodniu jako aktywny środek porównawczy. Pacjentom nie narzucono jakichkolwiek restrykcji dietetycznych. W 26. tygodniu średnia zmiana wartości HbA1c wyniosła do 2 proc. dla dawki 36 mg orforglipronu w porównaniu ze spadkiem o 0,4 proc. dla placebo i 1,1 proc. dla dulaglutydu. Wszystkie dawki orforglipronu były istotnie lepsze niż placebo w obniżaniu wartości HbA1c, podczas gdy dawki 12 mg lub większe były skuteczniejsze niż dulaglutyd. Z kolei średnia masa ciała po 26 tygodniach spadła nawet o 10,1 kg w przypadku orforglipronu w porównaniu z 2,2 kg w przypadku placebo i 3,9 kg w przypadku dulaglutydu.
Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, które miały nasilenie łagodne do umiarkowanych i występowały głównie podczas zwiększania dawki. Profil bezpieczeństwa leku był zgodny ze znanym już dla agonistów receptora GLP-1.
Skuteczny (i to w obu badanych wskazaniach!), bezpieczny, łatwy do stosowania – wyniki powyższych badań z pewnością sprawią, że już wkrótce lek będzie dostępny dla szerokiej grupy pacjentów.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
W ostatnich kilku latach w literaturze naukowej pojawiły się silne przesłanki świadczące o ogromnym potencjale analogów GLP-1 nie tylko w leczeniu cukrzycy typu 2, ale także nadmiernej masy ciała. Co ciekawe, w większości badań, mimo że w grupie kontrolnej prowadzono program ćwiczeń fizycznych i odpowiedniej diety, efekty były praktycznie niewidoczne.
Aby dany lek mógł być szeroko stosowany, oprócz skuteczności i bezpieczeństwa ważna jest także droga i schemat podawania. Na podstawie przedstawionych na kongresie oraz jednocześnie opublikowanych w „The New England Journal of Medicine” oraz „The Lancet” wyników badań wykazano, że orfoglipron, niepeptydowy doustny agonista receptora GLP-1, jest wysoce skuteczny w leczeniu otyłości i cukrzycy typu 2.
W pierwszym z nich 272 osoby ze średnim BMI 37,9 kg/m2 przydzielono losowo do grup otrzymujących orforglipron w jednej z czterech dawek (12, 24, 36 lub 45 mg) lub placebo raz dziennie przez 36 tygodni. W 26. tygodniu średni spadek masy ciała wahał się od 8,6 do 12,6 proc. w grupach badawczych i zaledwie 2 proc. w grupie placebo. W 36. tygodniu odsetek wzrósł do zakresu 9,4–14,7 proc. dla orforglipronu i 2,3 proc. dla placebo. Zmniejszenie masy ciała co najmniej o 10 proc. do 36. tygodnia wystąpiło u 46 do 75 proc. uczestników, którzy otrzymywali orforglipron, w porównaniu z 9 proc. tych, którzy otrzymywali placebo.
Kolejne badanie fazy II dotyczyło cukrzycy typu 2 – 383 osoby dorosłe (ze średnim BMI 35,2 kg/m2) i z HbA1c wynoszącą 7–10 proc. leczonych lub nieleczonych metforminą przydzielono losowo do grup otrzymujących orforglipron w dawkach 3, 12, 24, 36 lub 45 mg lub placebo raz na dobę, lub dulaglutyd 1,5 mg podskórnie raz w tygodniu jako aktywny środek porównawczy. Pacjentom nie narzucono jakichkolwiek restrykcji dietetycznych. W 26. tygodniu średnia zmiana wartości HbA1c wyniosła do 2 proc. dla dawki 36 mg orforglipronu w porównaniu ze spadkiem o 0,4 proc. dla placebo i 1,1 proc. dla dulaglutydu. Wszystkie dawki orforglipronu były istotnie lepsze niż placebo w obniżaniu wartości HbA1c, podczas gdy dawki 12 mg lub większe były skuteczniejsze niż dulaglutyd. Z kolei średnia masa ciała po 26 tygodniach spadła nawet o 10,1 kg w przypadku orforglipronu w porównaniu z 2,2 kg w przypadku placebo i 3,9 kg w przypadku dulaglutydu.
Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, które miały nasilenie łagodne do umiarkowanych i występowały głównie podczas zwiększania dawki. Profil bezpieczeństwa leku był zgodny ze znanym już dla agonistów receptora GLP-1.
Skuteczny (i to w obu badanych wskazaniach!), bezpieczny, łatwy do stosowania – wyniki powyższych badań z pewnością sprawią, że już wkrótce lek będzie dostępny dla szerokiej grupy pacjentów.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
