Kontrola glikemii zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe u chorych na cukrzycę

Wśród duńskich pacjentów ze świeżo zdiagnozowaną cukrzycą typu 2 i po rozpoczęciu podawania metforminy, ci, którzy osiągnęli cel w postaci stężenia glukozy poniżej 6,5 procent w ciągu 6 miesięcy, zdefiniowany jako wczesna, ścisła kontrola glikemii, charakteryzowali się niższym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych lub zgonu podczas średniego okresu obserwacji 2,6 lat.

Pacjenci, którzy startowali z poziomu równego 7,5 procent i więcej zanotowali silny spadek glukozy oraz niższe ryzyko w punkcie odcięcia ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego, udaru oraz śmierci, jak wynika z badania opublikowanego w Diabetes Care. Badacze podkreślają, że dobrą prognozą cieszą się ci, którzy uzyskują wczesną kontrolę glukozy wskutek terapii zgodnej z zaleceniami. Z drugiej strony słaba odpowiedź glikemiczna może stanowić ważny czynnik zwiększonego ryzyka komplikacji sercowo-naczyniowych i nawet zgonu, co wymaga szczególnej uwagi.

Amerykańskie Towarzystwo Cukrzycowe oraz brytyjska NICE rekomendują leczenie chorych ze świeżo zdiagnozowaną cukrzycą za pomocą metforminy a celem stężenia glukozy we krwi na poziomie mniej niż 6,5 procent (48 mmol/mol), chyba, że w grę wchodzą szczególne czynniki takie jak starszy wiek, krótka oczekiwana długość życia, słabość lub też obecność znaczącej choroby współistniejącej albo wysokiego ryzyka hipoglikemii.

Nadal jednak nie jest jasne w jaki sposób niedokrwienie serca MI, udar lub zgon są związane z osiągniętymi poziomami glukozy lub też wielkością zmian w poziomach glukozy. W celu zbadania tego związku badacze zidentyfikowali 24752 pacjentów w wieku 30 lat, którym obniżano glukozę za pomocą metforminy. Na początku 42 procent chorych miało glukozę poniżej 6,9 procent, 23 procent między 7 – 7,9 procent i 35 procent – miedzy 8-10 procent. Podczas 10- letniej obserwacji 439 pacjentów miało niedokrwienie mięśnia sercowego MI, 594 – udar, 1845 chorych zmarło.

Ci chorzy, u których udało się osiągnąć dużą redukcję poziomu glukozy wykazywali tendencję do bycia młodszymi, w mniejszym stopniu do bycia narażonymi na komplikacje lub choroby współistniejące lub do przyjmowania leków w celu prewencji incydentów sercowo-naczyniowych. Większa zmiana w stężeniu glukozy stanowiła niezależny czynnik niższego ryzyka zarówno MI, udaru jak i zgonu, jednakże w podgrupie chorych z niskim początkowym stężeniem mniejszym niż 7,5 procent, redukcja poziomu o 2 procent była związana z gorszymi wynikami.