Leczenie przeciwkrzepliwe po epizodzie zatorowości płucnej – ocena efektywności terapii przedłużonej
Autor: Andrzej Kordas
Data: 17.07.2015
Źródło: Couturaud F, Sanchez O, Pernod G, et al. Six Months vs Extended Oral Anticoagulation After a First Episode of Pulmonary Embolism: The PADIS-PE Randomized Clinical Trial. JAMA. 2015;314(1):31-40. doi:10.1001/jama.2015.7046.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Nie ustalono dotąd optymalnego czasu stosowania leków przeciwkrzepliwych po pierwszym epizodzie zatorowości płucnej. Francis Couturaud i wsp. zaprojektowali badanie, którego celem była ocena efektywności kontynuacji terapii lekami z grupy VKA przez kolejne 18 miesięcy, u pacjentów leczonych w ten sposób przez pierwsze 6 miesięcy po epizodzie zatorowości płucnej. Wyniki badania opublikowano na łamach The American Journal of the American Medical Association.
Do randomizowanego, podwójnie zaślepionego badania zakwalifikowano 371 dorosłych pacjentów po pierwszym epizodzie zatorowości płucnej. Pacjenci przez pierwsze 6 miesięcy leczeni byli za pomocą antagonistów witaminy K. Dane pacjentów obejmowały okres od lipca 2007 r. do września 2014 r. Głównym ocenianym punktem końcowym było wystąpienie nawrotu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej lub poważnego krwawienia w czasie 18 miesięcy od momentu losowego przydzielenia pacjentów do jednej z dwóch grup.
W czasie obserwacji z 4 pacjentami utracono kontakt (po 18 miesiącu obserwacji); w 1 przypadku pacjenta wykluczono z badania ze względu na wystąpienie poważnych działań niepożądanych. W czasie 18-miesięcznej terapii, główny oceniany punkt końcowy wystąpił u 6 spośród 184 pacjentów (3.3%) w grupie leczonej za pomocą warfaryny oraz u 25 pacjentów spośród 187 stosujących placebo (13.5%; HR 0.22; 95% CI, 0.09-0.55; P = 0.001). Ponowny epizod żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej odnotowano u 3 pacjentów stosujących warfarynę oraz u 25 pacjentów stosujących placebo (HR, 0.15; 95% CI, 0.05-0.43). Poważne krwawienia wystąpiły u 4 pacjentów leczonych za pomocą warfaryny oraz u 1 pacjenta otrzymującego placebo (HR, 3.96; 95% CI, 0.44 to 35.89).
Reasumując, wykazano, iż wśród pacjentów po pierwszym epizodzie zatorowości płucnej, którzy przez 6 miesięcy leczeni byli za pomocą antagonistów witaminy K, dodatkowa przedłużona o 18 miesięcy terapia za pomocą warfaryny wiązała się z obniżeniem ryzyka nawrotu żylnej choroby zakrzepowo zatorowej, w porównaniu z placebo.
W czasie obserwacji z 4 pacjentami utracono kontakt (po 18 miesiącu obserwacji); w 1 przypadku pacjenta wykluczono z badania ze względu na wystąpienie poważnych działań niepożądanych. W czasie 18-miesięcznej terapii, główny oceniany punkt końcowy wystąpił u 6 spośród 184 pacjentów (3.3%) w grupie leczonej za pomocą warfaryny oraz u 25 pacjentów spośród 187 stosujących placebo (13.5%; HR 0.22; 95% CI, 0.09-0.55; P = 0.001). Ponowny epizod żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej odnotowano u 3 pacjentów stosujących warfarynę oraz u 25 pacjentów stosujących placebo (HR, 0.15; 95% CI, 0.05-0.43). Poważne krwawienia wystąpiły u 4 pacjentów leczonych za pomocą warfaryny oraz u 1 pacjenta otrzymującego placebo (HR, 3.96; 95% CI, 0.44 to 35.89).
Reasumując, wykazano, iż wśród pacjentów po pierwszym epizodzie zatorowości płucnej, którzy przez 6 miesięcy leczeni byli za pomocą antagonistów witaminy K, dodatkowa przedłużona o 18 miesięcy terapia za pomocą warfaryny wiązała się z obniżeniem ryzyka nawrotu żylnej choroby zakrzepowo zatorowej, w porównaniu z placebo.
