Niewydolność serca najczęstszym powikłaniem migotania przedsionków
Ryzyko wystąpienia migotania przedsionków ma silne powiązania epidemiologiczne z innymi chorobami układu sercowo-naczyniowego. Duńscy naukowcy twierdzą, że niewydolność serca jest częstszym powikłaniem przy tego rodzaju arytmii niż udar mózgu.
Według dr. Nicklasa Vintera z Duńskiego Centrum Badań Służby Zdrowia na Wydziale Medycyny Klinicznej Uniwersytetu w Aalborgu w Danii, niewydolność serca była najczęstszym powikłaniem związanym z migotaniem przednionków (AF). Według badania opublikowanego w BMJ ryzyko niewydolności serca było dwa razy większe niż udar mózgu.
– Wiedza o zagrożeniach z perspektywy całego życia może być dla pacjentów czynnikiem motywującym do podjęcia lub zintensyfikowania działań profilaktycznych – uważa dr Vinter. – Pacjenci z migotaniem przedsionków mogliby na przykład prowadzić zdrowszy tryb życia lub stosować się do zaleceń dotyczącycyh leków – wyjaśnia.
Większe ryzyko niewydolności serca przy migotaniu przedsionków
– Znaczne ryzyko niewydolności serca przy migotaniu przedsionków wymaga zwrócenia większej uwagi na jego zapobieganie i wczesne wykrywanie – stwierdza dr Vinter. Jego zdaniem udar mózgu pozostaje groźnym powikłaniem w przypadku tej arytmii. Specjalista podkreśla, że występuje tutaj konieczność ciągłej uwagi poświęcanej rozpoczynaniu i utrzymywaniu doustnej terapii przeciwzakrzepowej.
Ustalenia badacza wskazują, że ryzyko migotania przedsionków wzrosło z 24,2 proc. w latach 2000–2010 do 30,9 proc. w latach 2011–2022.
Ryzyko migotania przedsionków zwiększało się z czasem we wszystkich podgrupach, przy czym większy wzrost wykazano u mężczyzn i osób z niewydolnością serca, zawałem mięśnia sercowego, udarem, cukrzycą i przewlekłą chorobą nerek.
Ryzyko wystąpienia udaru mózgu po migotaniu przedsionków zmniejszyło się nieznacznie między tymi dwoma okresami.
– Nasza nowatorska kwantyfikacja długoterminowych konsekwencji migotania przedsionków podkreśla krytyczną potrzebę leczenia w celu dalszego zmniejszenia ryzyka udaru, a także strategii zapobiegania niewydolności serca wśród pacjentów z migotaniem przedsionków – piszą duńscy naukowcy.
Analiza godna uwagi
W towarzyszącym artykule redakcyjnym dr Jianhua Wu z Wolfson Institute of Population Health na Queen Mary University w Londynie wraz z innym naukowcem przytoczył solidne badania obserwacyjne i nazwał omawianą analizę godną uwagi ze względu na ilościowe określenie długoterminowego ryzyka następstw po migotaniu przedsionków.
Badacze ostrzegli jednak, że pogrupowanie badania na dwa okresy (2000–2010 i 2011–2020) odbywa się kosztem utraty rozdzielczości czasowej. Zwrócili również uwagę na brak sprawozdawczości na temat składu etnicznego badanej populacji, czynnika wpływającego na ryzyko migotania przedsionków w ciągu całego życia oraz brak analizy podgrup według statusu społeczno-ekonomicznego, co wpływa na częstość występowania i wyniki.
