Pokrzywka przewlekła późno rozpoznawana

Pokrzywka przewlekła nie zagraża życiu, jednak istotnie upośledza jego jakość i bywa rozpoznawana już po długim czasie trwania objawów. O tym, jaka jest skala problemu i jakie działania należy podjąć, by poprawić sytuację, mówi najnowsza publikacja z „Journal of The European Academy of Dermatology & Venereology”.

Pokrzywka przewlekła jest częstą chorobą dermatologiczną, a większość jej przypadków stanowi postać spontaniczna. Częstość występowania choroby szacuje się na 1,7 proc. u dzieci, a u dorosłych występuje najczęściej między 25. a 40. rokiem życia i w tej subpopulacji odsetek wynosi od 0,5 do 1 proc. Tu dochodzimy do osi omawianego doniesienia - rzeczywista częstość występowania jest prawdopodobnie większa, ponieważ pacjenci z łagodną do umiarkowanej aktywnością choroby mogą nie zgłaszać się do lekarza, a gdy już się zgłaszają, to jest ona (często) błędnie diagnozowana, ponieważ objawy przedmiotowe i podmiotowe są mylone z objawami alergii, co opóźnia rozpoznanie.

Z powyższych względów zespół niemieckich naukowców, korzystając z danych literaturowych i rejestrów medycznych, wykonał benedyktyńską pracę i prześledził losy pacjentów od momentu wystąpienia objawów do postawienia ostatecznego rozpoznania. Następnie przeprowadzono kilka spotkań eksperckich, w których uczestniczyli lekarze, farmaceuci i przedstawiciele organizacji pacjenckich. Szczegółowo omówiono główne wyzwania, jakie niesie ze sobą obecna sytuacja na drodze pacjenta (edukacja, współpraca i zarządzanie chorobami). Następnie opracowano model symulacyjny oceniający efektywność 3 potencjalnych modeli opieki: kampanii edukacyjnej dla pacjentów, programu edukacji zawodowej lekarzy oraz wdrożenia programu zarządzania chorobą.

Udowodniono, że pacjenci z przewlekłą pokrzywką spontaniczną są poważnie narażeni na opóźnienia w diagnostyce, a co za tym idzie wdrożenie odpowiedniego leczenia i poprawę jakości życia. Nasi zachodni sąsiedzi wykazali, że osiągnięcie kontroli choroby zajmuje średnio aż 3,8 roku od początku objawów. Gdy przeprowadzono symulację skuteczności modeli poprawy opieki (zastosowanych jednocześnie), to okres ten skrócono do 2,5 roku, co przekłada się na wzrost odsetka pacjentów osiągających kontrolę objawów z 44,2 do aż 58,1 proc.

Widać wyraźnie, że większa świadomość personelu, pacjentów oraz odpowiednia organizacja systemu opieki mogą znacznie zmienić postępowanie z pokrzywką spontaniczną; o ile ten ostatni czynnik w polskich warunkach bywa wyjątkowo oporny na argumenty, o tyle świadomość personelu jest punktem, od którego można próbować przewracać kostki domina.