Rywaroksaban u pacjentów z migotaniem przedsionków i z biologiczną zastawką mitralną: wyniki badania RIVER

Pacjenci z biologicznymi zastawkami byli wykluczani z poprzednich badań klinicznych, dotyczących zastosowania rywaroksabanu u pacjentów z migotaniem przedsionków. W badaniu o akronimie RIVER porównano rywaroksaban z warfaryną w leczeniu pacjentów z migotaniem przedsionków i biologiczną zastawką mitralną.

Pacjenci otrzymywali rywaroksaban w dawce 20 mg raz dziennie lub warfarynę w dawce, w której uzyskiwano INR pomiędzy 2,0 a 3,0. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów, u których doszło do poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych (ang. major adverse cardiovascular events, MACE: przejściowy atak niedokrwienny, udar mózgu, skrzeplina w układzie tętniczym, skrzeplina na zastawce lub hospitalizacja z powodu niewydolności serca) lub śmierci lub poważnego krwawienia w ciągu 12 miesięcy leczenia.

W sumie zrekrutowano 1005 pacjentów. Pierwszorzędowy punkt końcowy występował średnio po 348 dniach w grupie interwencyjnej i 340 dniach w grupie kontrolnej (dla non-inferiority rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną: p<0,001). Zastosowanie rywaroksabanu było związane z mniejszym ryzykiem udaru (0,6% vs. 2,4%), ale ryzyko śmierci z powodów sercowo-naczyniowych (3,4% vs. 5,1%) oraz częstość występowania poważnych krwawień (1,4% vs. 2,6%) nie różniły się istotnie pomiędzy grupami.

U pacjentów z migotaniem przedsionków i biologiczną zastawka mitralną, rywaroksaban był nie gorszy od warfaryny w zakresie ryzyka sercowo-naczyniowego oraz bezpieczeństwa.