Semaglutyd w leczeniu nadwagi i otyłości u dorosłych pacjentów bez cukrzycy

W badaniu o akronimie STEP4 porównano zastosowanie semaglutydu z placebo w leczeniu nadwagi lub otyłości u dorosłych.

Do badania zakwalifikowano pacjentów z BMI co najmniej 30 kg/m2 lub z nadwagą oraz z jedną z chorób związanych z otyłością (nadciśnienie tętnicze, dyslipidemia, obturacyjny bezdech senny, inna choroba sercowo-naczyniowa), ale bez cukrzycy. Uczestnicy badania byli randomizowani do podskórnych zastrzyków semaglutydu raz w tygodniu w dawce 2,4 mg lub do placebo. Po 20 tygodniach pacjenci, którzy osiągnęli dawkę semaglutydu 2,4 mg na tydzień byli randomizowani w stosunku 2:1 do kolejnego etapu badania: 48-tygodniowego czasu obserwacji. Większa część pacjentów pozostawała na leczeniu semaglutydem, podczas gdy pozostali otrzymywali placebo. Dodatkowo przez cały okres badania pacjenci byli poddani interwencjom mającym wpłynąć na ich styl życia. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana masy ciała pomiędzy 20, a 68 tygodniem leczenia.

Po 20 tygodniu, z pierwotnej grupy interwencyjnej, do dalszego leczenia semaglutydem zostało zrandomizowanych 535 osób, a do grupy placebo 268. Po 20 tygodniach średnia utrata masy ciała wyniosła 10,6% masy początkowej. Podczas dalszego stosowania semaglutydu średnia masa ciała w grupie kontynuującej leczenie semaglutydem zmniejszyła się o 7,9%, podczas gdy w grupie placebo wzrosła o 6,9%. Podobnie w grupie leczonej semaglutydem odnotowano zmniejszenie obwodu pasa, zmniejszenie wartości ciśnienia tętniczego skurczowego oraz poprawę funkcjonowania fizycznego. Leczenie semaglutydem wiązało się z częstszym występowaniem dolegliwości pokarmowych w porównaniu z placebo (49% vs. 26%). Jednak jedynie 2,4% pacjentów z grupy interwencyjnej i 2,2% z grupy placebo przerwało leczenie z powodu nasilenia tych dolegliwości.

Kontynuacja leczenia semaglutydem pozwalała nadal zmniejszać masę ciała w pacjentów z nadwagą lub otyłości.

Opracował: lek. med. Mikołaj Kamiński