Terapie łączone w zaburzeniach erekcji – przegląd systematyczny z metaanalizą

Dodanie do inhibitora fosfodiesterazy 5 do innej metody leczenia zaburzeń erekcji przynosiło poprawę. Niestety, na każdą metodę przypadało jedno badanie, więc ciężko wiarygodnie wskazać najskuteczniejszą interwencję w leczeniu zaburzeń erekcji.

Leczeniem pierwszego rzutu w zaburzeniach erekcji jest zastosowanie inhibitorów fosfodiesterazy typu 5. Na łamach „JAMA Network Open” ukazał się przegląd systematyczny z metaanalizą, porównujący terapie łączone z monoterapią inhibitorem fosfodiesterazy 5 w leczeniu zaburzeń erekcji.

Badacze zidentyfikowali w sumie 44 randomizowane badania kliniczne lub prospektywne badania interwencyjne porównujące terapie łączone, lub monoterapie inhibitorem fosfodiesterazy 5. Badania objęły łącznie 3853 mężczyzn w średnim wieku 56 ±12 lat. Terapie łączone były związane ze zwiększeniem punktacji w International Index of Erectile Function o 1,8 pkt w porównaniu z monoterapią inhibitorem fosfodiesterazy 5. Opierały się na doraźnym podawaniu inhibitora fosfodiesterazy 5 oraz tadalafilu codziennie, zastosowaniu fali uderzeniowej o niskim stopniu nasilenia, zastosowaniu pompek erekcyjnych, podawaniu kwasu foliowego, metforminy lub leków z grupy ACEI. Jednak w każdym przypadku tylko jedno badanie przypadało na każdą z terapii łączonych. Co ważne, nie odnotowano istotnych różnic w zakresie częstości zdarzeń niepożądanych pomiędzy zastosowaniem terapii łączonej a monoterapii.

Dodanie do inhibitora fosfodiesterazy 5 do innej metody leczenia zaburzeń erekcji przynosiło poprawę. Niestety, na każdą metodę przypadało jedno badanie, więc ciężko wiarygodnie wskazać najskuteczniejszą interwencję w leczeniu zaburzeń erekcji.


Autor notatki: lek. Mikołaj Kamiński