Zawroty głowy w praktyce lekarza POZ

Doznań opisywanych jako zawroty doświadcza ok. 10% populacji. Używamy zwykle terminów „zawroty głowy typu obwodowego” i „zawroty głowy typu ośrodkowego”. Zawrotom odpowiada pierwszy termin – vertigo. W 80% przypadków zawroty typu vertigo wynikają z uszkodzenia obwodowej części układu przedsionkowego, jedynie w 20% przyczyna leży w ośrodkowej części tego układu. Drugi termin – dizziness – odnosi się do trudnych do sprecyzowania przez chorego doznań o charakterze oszołomienia, odurzenia, przyćmienia, pustki w głowie. Ze względu na odmienne pochodzenie objawów i rokowanie istotne znaczenie ma zdefiniowanie ich podłoża. W artykule scharakteryzowano zawroty typu vertigo i towarzyszące im objawy, uwzględniając ich pochodzenie obwodowe i ośrodkowe. Wymieniono także najczęstsze schorzenia, w których objawy przedsionkowe odgrywają dominującą rolę, oraz zasady leczenia chorych z tymi objawami.

Odczucia określane mianem zawrotów głowy w języku polskim nie są precyzyjnie zdefiniowane. Używamy zwykle terminów „zawroty głowy typu obwodowego” i „zawroty głowy typu ośrodkowego”. W rzeczywistości zawrotom odpowiada pierwszy z wymienionych terminów, w języku angielskim vertigo. Wynikają one z uszkodzenia obwodowej lub ośrodkowej części układu przedsionkowego i w tym sensie rzeczywiście są pochodzenia obwodowego lub ośrodkowego [1]. Drugi termin, w języku angielskim dizziness, odnosi się do trudnych do sprecyzowania przez chorego doznań o charakterze oszołomienia, odurzenia, przyćmienia, pustki w głowie. Pacjenci często nazywają zawrotami także stan przedomdleniowy (presyncope) czy poczucie niestabilności, zaburzenia równowagi (disequilibrium). Ze względu na odmienne pochodzenie objawów istotne jest zdefiniowanie ich podłoża. Ma to znaczenie nie tylko terapeutyczne, lecz także rokownicze. Niezależnie od typu zawrotów zbędne wydaje się używanie określenia „zawroty głowy”, wystarczyłby termin „zawroty” i w tej publikacji właśnie on jest stosowany.

Pełna treść artykułu tutaj: