ASCO 2018 – dakomitynib czy gefitynib?

Podczas tegorocznego kongresu ASCO przedstawiono wyniki końcowej analizy dotyczącej czasu przeżycia całkowitego badania klinicznego 3. fazy ARCHER-1050 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR leczonych dakomitynibem i gefitynibem. Jak wykazano zastosowanie dakomitynibu w pierwszej linii leczenia wiąże się z wydłużeniem czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w porównaniu do gefitynibu (abstrakt 9004).

Dakomitynib jest drobnocząsteczkowym nieodwracalnym inhibitorem kinazy tyrozynowej drugiej generacji. W badaniu klinicznym ARCHER-1050 porównano skuteczność i bezpieczeństwo leczenia dakomitynibem i gefitynibem chorych na niedrobnokomórkowego, ALK+ raka płuca. Było to pierwsze randomizowane badanie kliniczne 3. fazy porównujące zastosowanie dwóch TKI EGFR w pierwszej linii leczenia, w którym wykazano przewagę jednego z inhibitorów w zakresie czasu przeżycia całkowitego. Zastosowanie dakomitynibu wiązało się z wydłużeniem zarówno czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) jak i czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) aż o 7,3 miesiąca oraz ze zmniejszeniem ryzyka progresji choroby o 41% i zgonu o 24%. Mediana OS u chorych leczonych dakomitynibem, a następnie TKI trzeciej generacji wynosiła 36,7 miesiąca.

Do badania klinicznego ARCHER-1050 włączono 452 chorych, których w sposób losowy przydzielono do ramienia otrzymującego gefitynib doustnie w dawce 250 mg na dobę (225 chorych) oraz dakomitynib doustnie w dawce 45 mg na dobę. Do badania nie włączano chorych z obecnością zmian przerzutowych w obrębie OUN oraz chorych leczonych wcześniej systemowo. Stratyfikacji dokonano na podstawie rasy chorego oraz rodzaju mutacji (ekson 19 vs ekson 21). Większość chorych uczestniczących w badaniu była pochodzenia azjatyckiego.

Jak wykazano wcześniej PFS wynosił 14,7miesiąca w ramieniu z dakomitynibem w porównaniu do 9,2 miesiąca w ramieniu z gefitynibem (p < 0,0001).

Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 31,3 miesiąca wykazano, że mediana OS u chorych leczonych dakomitynibem wynosiła 34,1 miesiąca w porównaniu do 26,8 miesiąca w ramieniu z gefitynibem (HR 0,76; 95% CI 0,58-0,99; p=0,04).

W momencie progresji choroby obecność przerzutów w OUN stwierdzono u jednego chorego w ramieniu z dakomitynibem i u 11 chorych w ramieniu z gefitynibem.

Najczęstsze działania niepożądane stopnia 3. lub wyższego w obu grupach chorych obejmowały biegunkę (8,8% dla dakomitynibu i 0,9% dla gefitynibu), zapalenie wałów paznokciowych (odpowiednio 7,5% vs 1,3%), wysypkę trądzikopodobną ( 13,7% vs 0%), zapalenie jamy ustnej (3,5% vs 0,4%). Zapalenie spojówek i podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych w stopniu 3. obserwowano jedynie u chorych otrzymujących gefitynib.