Bewacizumab i ozymertinib u pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem płuc

Ozymertinib to inhibitor kinazy tyrozynowej związanej z receptorem dla nabłonkowego czynnika wzrostu III generacji. Dodanie ozymertinibu do bewacizumabu nie wydłużyło czasu wolnego od progresji u pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem płuc obecnością mutacji EGFR T790M – wynika z badania klinicznego II fazy.

W badaniu klinicznym West Japan Oncology Group 8715L oceniono czy dołączenie do ozymertinibu bewacizumabu (inhibitor angiogenezy) poprawia leczenie pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem płuc z obecnością mutacji EGFR T790M.

Do badania włączono pacjentów, u których doszło do progresji choroby pomimo zastosowania inhibitora kinazy tyrozynowej związanej z receptorem dla nabłonkowego czynnika wzrostu I lub II generacji. Byli oni randomizowani do ozymertinibu i bewacizumabu lub samego ozymertinibu. Punktem końcowym był czas przeżycia wolny od progresji.

Zrandomizowano 87 pacjentów. Połączenie ozymertinibu i bewacizumabu nie wydłużyło mediany czasu przeżycia wolnego od progresji w porównaniu z samym ozymertinibem (odpowiednio 9,4 miesiące vs. 13,5 miesięcy; HR=1,44; 80% CI: 1,00-2,08). Jedynie odnotowano wyższy odsetek ogólnych odpowiedzi na leczenie w grupie interwencyjnej w porównaniu z grupą kontrolną (68% vs. 54%).

Dodanie do ozymertinibu bewacizumabu nie wydłużyło czasu wolnego od progresji u pacjentów z zaawansowanym gruczolakorakiem płuc obecnością mutacji EGFR T790M.

CI – Confidence Interval (pl. przedział ufności), HR – Hazard Ratio (pl. hazard względny)

Opracował: lek. med. Mikołaj Kamiński