CHEST 2023: Nintedanib skuteczny także w zmniejszonej dawce w leczeniu IPF

Idiopatyczne włóknienie płuc może być leczone nintedanibem z całkiem dobrym powodzeniem (przepuszczając ten fakt przez filtr znajomości przebiegu choroby), jednak nie wszyscy pacjenci tolerują oficjalnie zalecaną dawkę. Okazuje się, że jej zmniejszenie, a tym samym podniesienie progu tolerancji, nie odbija się na skuteczności leczenia

Nintedanib jest lekiem zarejestrowanym m.in. do leczenia idiopatycznego włóknienia płuc i w tym przypadku standardowa dawka ustalona w randomizowanych badaniach klinicznych wynosi 150 mg dwa razy na dobę. Na tegorocznym spotkaniu prestiżowego towarzystwa naukowego American College of Chest Physicians przedstawiono wyniki badania sugerującego słuszność przedstawionych wyżej zależności, co zresztą jest praktykowane empirycznie przez wielu pulmonologów. Wynika to głównie z faktu, że stosowanie nintedanibu wiąże się z wieloma efektami niepożądanymi, w tym toksycznymi działaniami na wątrobę, zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi, chorobą zakrzepowo-zatorową i białkomoczem nerczycowym.

W celu określenia trafności spostrzeżeń klinicystów przeprowadzono analizę danych OptumLabs Data Warehouse, w której porównano wyniki leczenia i poziom bezpieczeństwa u 346 pacjentów z idiopatycznym włóknieniem płuc leczonych dawką 100 lub 150 mg dwa razy na dobę; uwzględniono różnice takie jak wiek, płeć, pochodzenie etniczne, miejsce zamieszkania, stosowanie innych leków, palenie tytoniu i choroby współistniejące.

Wykazano, że najważniejszy z parametrów (częstość zgonów z jakiejkolwiek przyczyny) nie różnił się istotnie w ciągu 18 miesięcy. Podobna zależność, tym razem dla okresu 24-miesięcznego, zachodziła dla ryzyka hospitalizacji z jakiegokolwiek powodu. Są to bardzo ważne wieści, jednak w powyższym badaniu brakuje danych co do innych punktów końcowych, zwłaszcza tych związanych z działaniami niepożądanymi, będącymi przecież główną przyczyną rezygnacji z leczenia. Wskazane byłoby ich obiektywne porównanie (w badaniach prospektywnych), aby sprawdzić, czy uległy one znacznemu zmniejszeniu po podaniu dawki 100 mg, na co wskazują sami autorzy.

Drugą ważną uwagą, bardzo przyszłościową, jest konieczność ponownej walidacji dawki 100 mg w badaniach randomizowanych, co wydawałoby się bardzo pożądane w przypadku obiektywnego wykazania wzrostu bezpieczeństwa przy zredukowaniu dawki.

Opracowanie: lek. Damian Matusiak