Ciężka astma eozynofilowa: jak rozpoznać i leczyć?

Ciężka astma eozynofilowa SEA nadal potrzebuje jasnej definicji dyskusji. Jest dobrze rozpoznawana, ale w dalszym ciągu nieprecyzyjnie charakteryzowana jako podklasa astmy ciężkiej, powodowana przed zaburzenia w produkcji cytokin typu 2.

Eozynofile zarówno w plwocinie jak i krwi wiążą się z cięższym przebiegiem choroby, gorsza kontrolą astmy i gorszym rokowaniem, co wpływa na częstość zaostrzeń oraz jakość życia chorych. Mimo nowych terapii nadal istnieje potrzeba wytycznych w kierunku zarówno samej definicji jak i prowadzenia pacjentów. Co prawda wytyczne zostały ostatnio uaktualnione i odzwierciedlają najnowsze udowodnione terapie i ich korzyści dla chorych z SEA. Jednak silny, bazujący na dowodach konsensus odnośnie definiowania SEA u dorosłych, diagnozy, leczenia, długotrwałego prowadzenia i kontynuacji jest obecnie niezbędny.

Wczesna identyfikacja pacjentów z SEA jest istotna w praktyce klinicznej, ale to nie jest zawsze takie proste. Według wytycznych ERS i ATS kluczowe jest potwierdzenie diagnozy oraz chorób współistniejących. Dalej musi nastąpić ocena przestrzegania zasad terapii oraz techniki inhalatora. To wszystko powinno nastąpić jeszcze przed diagnozą ciężkiej, niekontrolowanej astmy opornej na leczenie. Ten fenotyp był opisywany różnorodnie a analizy sugerują fenotyp pacjentów z późną, eozynofilową astmą z predominantą zapalną.

Pacjenci z ciężką astmą o fenotypie eozynofilowym mogą odnosić korzyści z leków nowej generacji. Jedna grupa jest wcześnie uprawniona do leczenia biologicznego to ci chorzy z ciężką astmą przyjmujący wysokie dawki wziewnych kortykosteroidów, którzy mimo wszystko doświadczają częstych zaostrzeń z objawami lub bez, u których są podwyższone poziomy eozynofilii we krwi.