12RF
Czynniki ryzyka wystąpienia PCP wśród chorych na RZS przyjmujących leki biologiczne
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 11.05.2022
Źródło: Koshiro Sonomoto, Hiroaki Tanaka, Tuan Manh Nguyen et al. Prophylaxis against pneumocystis pneumonia in rheumatoid arthritis patients treated with b/tsDMARDs: insights from 3787 cases in the FIRST registry. Rheumatology 2022;61:1831–1840
Wyniki badania Sonomoto i wsp. wskazują, że połączenie trimetoprim-sulfametoksazol jest skuteczniejsze w zapobieganiu PCP niż pentamidyna.
Stosowanie leków biologicznych i syntetycznych celowanych leków modyfikujących przebieg choroby (b/cs LMPCh) związane jest z ryzykiem wystąpienia powikłań infekcyjnych, w tym infekcji oportunistycznych.
Ryzyko wystąpienia zapalenia płuc o etiologii P. jiroveci (PCP – pneumocystis pneumonia) u osób leczonych b/cs LMPCh jest niższe niż w populacji chorych na HIV, jednak obarczone wysokim ryzykiem zgonu.
Częstość powikłania w postaci PCP szacuje się na 0,1–0,4 proc. wśród leczonych b/cs LMPCh. Stosowanie farmakologicznej profilaktyki PCP należy rozważyć w grupie pacjentów obarczonych zwiększonym ryzykiem infekcji. Analiza danych prawie 3,8 tys. chorych na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) leczonych b/cs LMPCh wykazała, że czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia PCP są: starszy wiek, wysoka wartość BMI (wskaźnika masy ciała), współistniejąca przewlekła choroba płuc, limfopenia, obniżony poziom immunoglobuliny IgG.
W omawianej populacji odnotowano 26 przypadków PCP, śmiertelność w przebiegu tego powikłania wynosiła 11,5 proc.
Nie wykazano wpływu glikokortykosteroidów na zwiększenie ryzyka PCP, przeciwnie do wcześniejszych doniesień. Zastosowanie wśród chorych na RZS profilaktyki przeciwko PCP związane było z istotnym zmniejszeniem ryzyka infekcji – RR (risk ratio) 0,42. Uznanymi metodami profilaktyki wystąpienia PCP są: trimetoprim-sulfametoksazol oraz niedostępne w Polsce preparaty: pentamidyny stosowanej wziewnie (300 mg/miesiąc) oraz atowakwonu stosowanego doustnie (1500 mg/d).
Wyniki badania Sonomoto i wsp. wskazują, że połączenie trimetoprim-sulfametoksazol jest skuteczniejsze w zapobieganiu PCP niż pentamidyna. Co więcej, w przypadkach działań niepożądanych związanych ze stosowaniem trimetoprimu-sulfametoksazolu, korzystniejsza wydaje się być redukcja dawki leku (<560 mg trimetoprimu/tydzień) niż dołączenie lub zamiana na pentamidynę.
PCP stanowi potencjalnie zagrażające życiu powikłanie leczenia immunosupresyjnego. W wybranej grupie chorych obarczonych zwiększonym ryzykiem wystąpienia tego powikłania należy rozważyć stosowanie farmakologicznej prewencji zakażenia. Postepowaniem pierwszego wyboru jest stosowanie trimetoprimu-sulfametokazolu w dawkach profilaktycznych.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Ryzyko wystąpienia zapalenia płuc o etiologii P. jiroveci (PCP – pneumocystis pneumonia) u osób leczonych b/cs LMPCh jest niższe niż w populacji chorych na HIV, jednak obarczone wysokim ryzykiem zgonu.
Częstość powikłania w postaci PCP szacuje się na 0,1–0,4 proc. wśród leczonych b/cs LMPCh. Stosowanie farmakologicznej profilaktyki PCP należy rozważyć w grupie pacjentów obarczonych zwiększonym ryzykiem infekcji. Analiza danych prawie 3,8 tys. chorych na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) leczonych b/cs LMPCh wykazała, że czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia PCP są: starszy wiek, wysoka wartość BMI (wskaźnika masy ciała), współistniejąca przewlekła choroba płuc, limfopenia, obniżony poziom immunoglobuliny IgG.
W omawianej populacji odnotowano 26 przypadków PCP, śmiertelność w przebiegu tego powikłania wynosiła 11,5 proc.
Nie wykazano wpływu glikokortykosteroidów na zwiększenie ryzyka PCP, przeciwnie do wcześniejszych doniesień. Zastosowanie wśród chorych na RZS profilaktyki przeciwko PCP związane było z istotnym zmniejszeniem ryzyka infekcji – RR (risk ratio) 0,42. Uznanymi metodami profilaktyki wystąpienia PCP są: trimetoprim-sulfametoksazol oraz niedostępne w Polsce preparaty: pentamidyny stosowanej wziewnie (300 mg/miesiąc) oraz atowakwonu stosowanego doustnie (1500 mg/d).
Wyniki badania Sonomoto i wsp. wskazują, że połączenie trimetoprim-sulfametoksazol jest skuteczniejsze w zapobieganiu PCP niż pentamidyna. Co więcej, w przypadkach działań niepożądanych związanych ze stosowaniem trimetoprimu-sulfametoksazolu, korzystniejsza wydaje się być redukcja dawki leku (<560 mg trimetoprimu/tydzień) niż dołączenie lub zamiana na pentamidynę.
PCP stanowi potencjalnie zagrażające życiu powikłanie leczenia immunosupresyjnego. W wybranej grupie chorych obarczonych zwiększonym ryzykiem wystąpienia tego powikłania należy rozważyć stosowanie farmakologicznej prewencji zakażenia. Postepowaniem pierwszego wyboru jest stosowanie trimetoprimu-sulfametokazolu w dawkach profilaktycznych.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Patronat naukowy portalu: