Dłuższa obserwacja potwierdza rolę ozymertynibu w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca

Długoterminowe wyniki analizy połączonej z dwóch badań klinicznych 2. Fazy potwierdziły rolę ozymertynibu w leczeniu chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji T790M w genie EGFR. Jest to dotychczas najdłuższa obserwacja tej populacji chorych.

W leczeniu 1. linii chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR zastosowanie drobnocząsteczkowych inhibitorów kinazy tyrozynowej EGFR wiąże się z wysokim odsetkiem odpowiedzi, jednakowoż z czasem dochodzi do wytworzenia się oporności na leczenie. U ponad 50% chorych z opornością na leczenie TKI EGFR stwierdza się mutację oporności T790M w genie EGFR.
Wcześniejsze badania, włączając badanie kliniczne 3. fazy wykazały, że zastosowanie TKI EGFR 3. generacji, ozymertynibu wiąże się z wyższym odsetkiem odpowiedzi oraz z wydłużeniem czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w porównaniu do chemioterapii według schematu cisplatyna-pemetreksed u chorych z obecnością mutacji T790M. W najnowszej analizie badacze uwzględnili długoterminowe wyniki 441 chorych włączonych do dwóch badań klinicznych – AURA i AURA2.

Mediana wieku chorych w połączonej analizie wynosiła 63, a 68% chorych stanowiły kobiety. Większość chorych nigdy nie paliła papierosów (72%), u 96% chorych od początku stwierdzono chorobę przerzutową. U 4% chorych stwierdzono nowotwór w stadium miejscowego zaawansowania.

Mediana czasu leczenia ozymertynibem wynosiła 16,4 miesiąca. Odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR) wynosił 66 (262 z 398 ocenianych chorych), a mediana czasu trwania odpowiedzi wynosiła 12,3 miesiąca. U 77% chorych stwierdzono nadal odpowiedź na leczenie po 6 miesiącach, po 9 miesiącach na leczenie odpowiadało 63% a po 12 miesiącach od włączenia do badania na leczenie odpowiadało 51% chorych. Mediana czasu do wystąpienia odpowiedzi wynosiła 5,9 tygodnia.
Mediana czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) w analizie połączonej wyniosła 26,8 miesiąca, a odsetek chorych, którzy pozostawali przy życiu po 12, 24 i 36 miesiącach wynosił odpowiednio 80%, 55% i 37%.

U większości chorych (99%) odnotowano co najmniej jedno zdarzenie niepożądane, ale większość z nich miała łagodny charakter; zdarzenia niepożądane w stopniu 3. lub wyższym odnotowano u 16% chorych. Najczęstsze zdarzenia niepożądane obejmowały zmniejszoną liczbę neutrofili we krwi (2%), neutropenię (2%) oraz podwyższenie aktywności aminotransferazy alaninowej (1%).

Wyniki opisywanej analizy potwierdzają miejsce i rolę ozymertynibu u chorych z mutacją T790M w genie EGFR, u których do progresji choroby doszło podczas leczenia TKI EGFR 1. generacji.