Nowa terapia złożona przy ciężkich postaciach POChP

Zespół badawczy ze szpitala Wuhu, kierowany przez dr Xiao Ma, opublikował w „American Journal of Translational Reserach” wyniki badań nowej terapii złożonej pacjentów ze średnio ciężką i ciężką postacią przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

Terapia ta jest trójskładnikowa. Jej pierwszym elementem jest bromek tiotropiowy. To organiczny związek chemiczny o strukturze bromku soli amoniowej, stosowany jako inhibitor receptorów muskarynowych, ponieważ powoduje rozszerzenie oskrzeli. Jest lekiem wziewnym w terapii POChP. Drugi element to ksynafonian salmeterolu – substancja czynna wielu leków wziewnych – rozszerzający oskrzela, stosowany w leczeniu i zapobieganiu obturacji oskrzeli. Trzecim związkiem jest propionian flutykazonu – substancja czynna leku przeciwzapalnego i przeciwalergicznego, syntetyczny fluorowany kortykosteroid.

W trakcie badań prowadzonych od sierpnia 2017 r. do listopada 2019 r. 105 pacjentów ze średnio ciężką i ciężką postacią POChP podzielono na trzy niemal równe grupy: GA, GB i GC. W grupie GA pacjenci otrzymywali bromek tiotropiowy wraz z niską dawką propionianu flutykazonu oraz ksynafonian salmeterolu. W grupie GB pacjenci otrzymali bromek tiotropiowy wraz z średnią dawką propionianu flutykazonu oraz ksynafonian salmeterolu. W grupie GC skład terapii był ten sam, lecz dawka propionianu flutykazonu była wysoka. Obserwowano zarówno zmiany w samym przebiegu schorzenia, jak i możliwe działania niepożądane, przeprowadzając także szczegółowe badania postterapeutyczne.

Jak się okazało, stan ogólny pacjentów był lepszy w grupie GB niż w GA, a najlepszy odnotowano w grupie GC. Nie było przy tym żadnych różnic w występowaniu działań niepożądanych we wszystkich trzech grupach pacjentów. Badanie postterapeutyczne ujawniło, że poziom IL-8, MPO, LTB4 oraz komórek zapalnych w plwocinie spadł we wszystkich trzech grupach, przy czym istniały duże różnice pomiędzy grupami: najniższy poziom odnotowano w grupie GC, a najwyższy w grupie GA. Także wskaźniki funkcjonowania płuc na podstawie prób oraz spirometrii poprawiły się najbardziej w grupie GC, a w mniejszym stopniu w grupach GB i GA; podobnie wskaźnik jakości życia, który zdecydowanie zwiększył się w grupie GC. Jak konkludują autorzy, wyniki świadczą o tym, że terapia optymalna w ciężkich postaciach POChP na podstawie przeprowadzonych badań może składać się z bromku tiotropiowego wraz z wysoką dawką propionianu flutykazonu w postaci proszku do wziewów oraz ksynafonianu salmeterolu.

Opracowanie: Marek Meissner