Przewagi terapii potrójnie skojarzonej w określonej populacji chorych na POCHP

Potrójnie skojarzona wziewna terapia zawierająca wziewny kortykosteroid, długo działającą antagonistę receptora muskarynowego oraz długodziałającego beta-2 agonistę redukuje zaostrzenia u chorych z ciężka postacią POCHP.

Potrójnie skojarzona terapia jest powszechnie stosowana w praktyce klinicznej pomimo ograniczonych dowodów jej przewagi nad podwójnie skojarzoną lekami rozszerzającymi oskrzela. Badanie włoski porównało terapię potrójnie skojarzoną z formulacją extrafiny beklometazonu dipropionatu, formoteloru oraz glikopyrronium z podwójnie skojarzoną terapią zawierającą indakaterol z glikopyrronium. Badanie objęło 1532 chorych z ciężkimi ograniczeniami przepływu powietrza. Ich średni wiek wynosił 65 lat. Badanie randomizowane trwało 52 tygodnie.

Dostosowany odsetek umiarkowanych do ciężkich zaostrzeń POCHP wyniósł 0,50 na pacjenta na rok dla terapii potrójnie skojarzonej oraz 0,59 dla terapii podwójnie skojarzonej. Redukcja więc wyniosła 15,2 proc. Pacjenci z przewlekłym zapaleniem oskrzeli wykazali znaczącą redukcję zaostrzeń POCHP na terapii potrójnie skojarzonej w porównaniu z terapią podwójnie skojarzoną, choć u chorych z rozedmą tego nie zaobserwowano. Terapia potrójnie skojarzona znacząco redukowała odsetek zaostrzeń u chorych z eozynofilową postacią POCHP, o co najmniej 2 procent, poprawiała również wskaźnik FEV1.

Badacze przyznają, że wyniki badania sugerują, że terapia potrójnie skojarzona może zostać zaordynowana szczególnej populacji chorych z POCHP.