Sarkopenia znacznie pogarsza rokowanie u pacjentów z rakiem płuca
Autor: Aleksandra Lang
Data: 30.05.2019
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Naukowcy z Sichuan University przeprowadzili metaanalizę oceniającą wpływ sarkopenii na przeżycia pacjentów z rakiem płuca. Uwzględniono 13 badań obejmujących 1810 pacjentów; częstość występowania sarkopenii wynosiła 43% u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i 52% u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca.
Częsty, trudny do wyleczenia i wyniszczający – oto ponury obraz raka płuca, który rocznie dotyka ponad 20 tysięcy osób, głównie palaczy. Diagnoza jest zazwyczaj stawiana w momencie dużego zaawansowania choroby, dyskwalifikującego z leczenia radykalnego. Z tego względu równie ważne co terapia systemowa jest leczenie dodatkowe, obejmujące także postępowanie żywieniowe. Jego rolę pomaga zrozumieć publikacja, która ukazała się na łamach The Chest.
Tkanka nowotworowa, bardzo aktywna metabolicznie, pochłania liczne zasoby energetyczne organizmu. Wbrew jakże szkodliwej opinii krążącej między pacjentami nie da się „zagłodzić raka” – by przeżyć ogranizm musi utrzymywać odpowiednie stężenie glukozy we krwi, a w razie braku dostarczania pożywienia i po wyczerpaniu zasobów glikogenu zacznie rozkładać białka, szczególnie białka mięśni szkieletowych.
Naukowcy z Sichuan University przeprowadzili metaanalizę oceniającą wpływ sarkopenii na przeżycia pacjentów z rakiem płuca. Uwzględniono 13 badań obejmujących 1810 pacjentów; częstość występowania sarkopenii wynosiła 43% u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i 52% u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca.
Okazało się, że dla pacjentów z chorobą o tym samym stopniu zaawansowania sarkopenia była związana z krótszym czasem przeżycia całkowitego (OS) (HR 2,23). Powyższa zależność istnieje zarówno w wypadku niedrobnokomórkowego (HR 2,57), jak i drobnokomórkowego (HR 1,59) raka płuca. Wykazano, że sarkopenia była niezależnym czynnikiem predykcyjnym krótszego przeżycia całkowitego zarówno w stadium I-II NDRP (HR 3,23), jak i stadium III-IV (HR 2,19).
Sarkopenii w dużej mierze da się uniknąć, lecząc schorzenia współtowarzyszące, stosując odpowiednią rehabilitację i wdrażając odpowiednie postępowanie żywieniowe. Warto o tym pamiętać, gdyż jak widać może to znacznie poprawić rokowanie.
Tkanka nowotworowa, bardzo aktywna metabolicznie, pochłania liczne zasoby energetyczne organizmu. Wbrew jakże szkodliwej opinii krążącej między pacjentami nie da się „zagłodzić raka” – by przeżyć ogranizm musi utrzymywać odpowiednie stężenie glukozy we krwi, a w razie braku dostarczania pożywienia i po wyczerpaniu zasobów glikogenu zacznie rozkładać białka, szczególnie białka mięśni szkieletowych.
Naukowcy z Sichuan University przeprowadzili metaanalizę oceniającą wpływ sarkopenii na przeżycia pacjentów z rakiem płuca. Uwzględniono 13 badań obejmujących 1810 pacjentów; częstość występowania sarkopenii wynosiła 43% u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i 52% u pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca.
Okazało się, że dla pacjentów z chorobą o tym samym stopniu zaawansowania sarkopenia była związana z krótszym czasem przeżycia całkowitego (OS) (HR 2,23). Powyższa zależność istnieje zarówno w wypadku niedrobnokomórkowego (HR 2,57), jak i drobnokomórkowego (HR 1,59) raka płuca. Wykazano, że sarkopenia była niezależnym czynnikiem predykcyjnym krótszego przeżycia całkowitego zarówno w stadium I-II NDRP (HR 3,23), jak i stadium III-IV (HR 2,19).
Sarkopenii w dużej mierze da się uniknąć, lecząc schorzenia współtowarzyszące, stosując odpowiednią rehabilitację i wdrażając odpowiednie postępowanie żywieniowe. Warto o tym pamiętać, gdyż jak widać może to znacznie poprawić rokowanie.
Patronat naukowy portalu: