Stworzono algorytm przewidujący skuteczność reslizumabu u pacjentów z ciężką postacią astmy

Reslizumab jest przeciwciałem monoklonalnym przeciw interleukinie 5, stosowanym w leczeniu pacjentów z ciężką, niekontrolowaną astmą. Jako stosunkowo nowy lek (wyniki badań nad bezpieczeństwem i skutecznością ukazały się już w 2015 roku, włączony do zaleceń GINA w roku 2017), mimo swojej skuteczności, jest niestety drogi - z tego względu, by zoptymalizować efekty leczenia astmy, naukowcy wyodrębnili czynniki pozwalające przewidywać skuteczność całego cyklu terapii już po 16 tygodniach jej stosowania.

Dane z badań klinicznych posłużyły do opracowania algorytmu mającego na celu przewidywanie odpowiedzi na leczenie lub jej braku w 52. tygodniu leczenia. Stworzono go na podstawie danych pacjentów w wieku co najmniej18 lat, z astmą o nasileniu 4. lub 5. stopnia według GINA, otrzymujących reslizumab (sumarycznie 321 pacjentów). Model matematyczny został skonstruowany na podstawie zmian w kwestionariuszach ACQ (Asthma Control Questionnaire) oraz AQLQ Asthma Quality of Life Questionnaire ) od początku terapii do 16. tygodnia jej trwania, a także na podstawie FEV1 oraz liczby zaostrzeń astmy w ciągu roku przed podawaniem reslizumabu i pierwszych 16 tygodni leczenia; powyższe czynniki oceniono pod kątem ich użyteczności do przewidywania skuteczności leku po 52 tygodniach.

Skonstruowany algorytm przewidywał, że 276 pacjentów zostanie sklasyfikowanych jako osoby reagujące na leczenie; w 248 przypadkach (89,9%) przewidywanie okazało się trafne. Dla porównania szacowano, że 26 pacjentów nie odpowiada na leczenie: jedynie 50,0% tych prognoz było poprawnych. 19 pacjentów zakwalifikowano jako tych, u których ciężko określić skuteczność reslizumabu.

Algorytm wykazał się czułością na poziomie 95,4-99,5% i swoistością 40,6-54,1%, co oznacza wysoką skuteczność w przewidywaniu odpowiedzi na leczenie i niemiarodajnością w szacowaniu braku odpowiedzi na leczenie reslizumabem. Jego zastosowanie wydaje się zatem uzasadnione, jednak wynik ujemny (przewidywany brak skuteczności na leczenie) powinien skłonić raczej do monitorowania pacjentów niż do rezygnowania z podawania leku i próby zastąpienia go innym.