Wpływ otyłości na wyniki hospitalizacji dzieci z astmą
Tagi: | otyłość, astma, hospitalizacja |
Zgodnie z wynikami badań opublikowanymi w Journal of Asthma, nie stwierdzono związku między otyłością a ciężkością objawów u dzieci hospitalizowanych z powodu zaostrzeń astmy. Chociaż pojawiły się spekulacje dotyczące związku między astmą dziecięcą a otyłością, poprzednie badania wykazały niespójne wyniki. Aby lepiej zrozumieć tę zależność, naukowcy zebrali dane od dzieci hospitalizowanych z powodu zaostrzeń astmy i ocenili wskaźniki nasilenia objawów.
To 4-letnie retrospektywne badanie kohortowe obejmowało dzieci (w wieku od 4 do 17 lat) hospitalizowane z rozpoznaniem zaostrzenia astmy. Zebrano takie dane, jak wiek, płeć, historia astmy w rodzinie, masa ciała i stosowanie leków kontrolujących. Naukowcy obliczyli wskaźnik masy ciała (BMI) dla każdego pacjenta, u którego otyłość określono na ponad 95. percentyl, zgodnie z definicją Amerykańskiego Centrum Kontroli Chorób. Oceniono wyniki, w tym długość pobytu, przyjęcie na oddział intensywnej terapii (OIOM) oraz potrzebę ciągłego podawania albuterolu lub dożylnego podawania magnezu.
W badaniu wzięło udział łącznie 995 pacjentów. Średni wiek pacjentów wynosił 7,9 lat, a 17% zidentyfikowano jako otyłych. Pomiędzy dwiema grupami nie było różnic pod względem płci, historii astmy w rodzinie ani stosowania przez pacjentów leków kontrolujących. Nieskorygowane wyniki wykazały, że pacjenci z otyłością częściej otrzymywali albuterol lub magnez w sposób ciągły. Nie stwierdzono różnic w długości pobytu w szpitalu ani przyjęć pediatrycznych na OIT (OIOM) między dwiema grupami.
W przypadku skorygowanych wyników stwierdzono, że nie było różnicy między pacjentami z otyłością i bez otyłości w liczbie przyjęć na OIT (iloraz szans [OR] 0,72; 95% CI 0,43-1,21; P = 0,22), przy podawaniu magnezu (OR 1,34; 95 % CI, 0,95-1,88; p = 0,09) lub długości pobytu w szpitalu (współczynnik zapadalności 0,99; 0,91-1,09; p = 0,9). Jednak istniał istotny związek między otyłością a ciągłym stosowaniem albuterolu (OR 1,47; 1,02-2,11). Dłuższe hospitalizacje obserwowano u starszych dzieci, przy stosowaniu magnezu lub albuterolu w trybie ciągłym oraz przy przyjęciach na OIT.
W badaniu wzięło udział łącznie 995 pacjentów. Średni wiek pacjentów wynosił 7,9 lat, a 17% zidentyfikowano jako otyłych. Pomiędzy dwiema grupami nie było różnic pod względem płci, historii astmy w rodzinie ani stosowania przez pacjentów leków kontrolujących. Nieskorygowane wyniki wykazały, że pacjenci z otyłością częściej otrzymywali albuterol lub magnez w sposób ciągły. Nie stwierdzono różnic w długości pobytu w szpitalu ani przyjęć pediatrycznych na OIT (OIOM) między dwiema grupami.
W przypadku skorygowanych wyników stwierdzono, że nie było różnicy między pacjentami z otyłością i bez otyłości w liczbie przyjęć na OIT (iloraz szans [OR] 0,72; 95% CI 0,43-1,21; P = 0,22), przy podawaniu magnezu (OR 1,34; 95 % CI, 0,95-1,88; p = 0,09) lub długości pobytu w szpitalu (współczynnik zapadalności 0,99; 0,91-1,09; p = 0,9). Jednak istniał istotny związek między otyłością a ciągłym stosowaniem albuterolu (OR 1,47; 1,02-2,11). Dłuższe hospitalizacje obserwowano u starszych dzieci, przy stosowaniu magnezu lub albuterolu w trybie ciągłym oraz przy przyjęciach na OIT.