Wpływ progresji POChP na aktywność fizyczną pacjentów

Benjamin Waschki i wsp. zaprojektowali badanie oceniające zależność pomiędzy zmianą aktywności fizycznej pacjentów chorujących na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc a stopniem zaawansowania choroby. Wyniki badania opublikowano na łamach American Journal of Respiratory and Critical Care Medicine.

Prospektywnym badaniem kohortowym objęto 137 pacjentów z rozpoznaną przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. W grupie badanej oceniano aktywność fizyczną pacjentów oraz towarzyszące temu zmiany wartości FEV1, tolerancję wysiłku fizycznego (ocenianą na podstawie wyników testu 6-minutowego marszu), masę mięśniową oraz nasilenie systemowego stanu zapalnego (określane na podstawie stężenia fibrynogenu oraz wysoko czułego białka C-reaktywnego).

Przeprowadzona analiza wykazała, iż niezależnie od zaawansowania choroby w momencie rozpoczęcia badania, każdego roku obniżeniu ulegał poziom aktywności fizycznej chorych (wg. skali PAL) – o 0.04, podobnie jak całkowite dzienne zapotrzebowanie energetyczne (TDEE) – o 76 kcal oraz liczba kroków w ciągu dnia – o 393. Wykazano ponadto, iż obniżenie poziomu aktywności fizycznej korelowało ze spadkiem wartości FEV1.
Nie potwierdzono, aby ze zmianami poziomu aktywności fizycznej (wg wyników uzyskanych w skali PAL) pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc korelowały wyniki uzyskane w teście 6-minutowego marszu, masa mięśniowa oraz wykładniki uogólnionego stanu zapalnego. Jednakże długotrwały brak aktywności fizycznej wiązał się z istotnym pogorszeniem wyników uzyskiwanych w teście 6-minutowego marszu oraz redukcją masy mięśniowej.

Podsumowując, badacze wykazali, iż niezależnie od stopnia zaawansowania przewlekłej obturacyjnej choroby płuc znacząco obniża się aktywność fizyczna pacjentów z tym schorzeniem.