Wyodrębniono czynniki przewidujące skuteczność benralizumabu w leczeniu ciężkich postaci astmy

Benralizumab jest przeciwciałem monoklonalnym przeciwko interleukinie-5Rα, hamującym aktywność eozynofili, co pozwala na jego stosowanie w leczeniu ciężkiej astmy. By maksymalnie wykorzystać jego potencjał terapeutyczny wieloośrodkowy zespół badaczy dokonał analizy badań SIROCCO oraz CALIMA (badania fazy III) by ocenić, które z czynników klinicznych mają decydujący wpływ na optymalną skuteczność leku. Wyniki opublikowano na łamach European Respiratory Journal.

Pacjenci w wieku od 12 do 75 lat z ciężką, niekontrolowaną astmą, otrzymujący duże dawki wziewnych kortykosteroidów oraz długo działających β2-agonistów otrzymywali benralizumab w dawce 30 mg s.c. co 8 tygodni, 30 mg s.c co 4 tygodnie lub placebo.

Oceniono wyjściowe czynniki wpływające na skuteczność benralizumabu, w tym doustne stosowanie kortykosteroidów, obecność polipów w jamie nosowej, przedwczesne zwiększenie wskaźnika FVC, zaostrzenia choroby i wiek w chwili rozpoznania. Jako wskaźnik skuteczności leczenia przyjęto częstość zaostrzeń w ciągu roku i zmianę FEV1 na końcu leczenia.

Okazało się, że w grupie otrzymującej benralizumab co 8 tygodni odnotowano poprawę wyjściowych parametrów klinicznych u pacjentów z eozynofilią na poziomie ≥300/μL. W przypadku liczby eozynofilów mniejszej od 300/μL korzyści osiągnięto w zakresie zmniejszenia dawki doustnych GKS-ów, spadku liczby polipów w jamie nosowej oraz poprawienia wskaźnika FVC; ponadto w obu grupach odnotowano spadek częstości zaostrzeń.

Z badania wynika, że wyjściowe czynniki kliniczne i liczba eozynofili we krwi mogą pomóc w identyfikacji pacjentów optymalnie odpowiadających na benralizumab.