Zaostrzenia choroby śródmiąższowej płuc: czy można wykorzystać do oceny rokowania obiektywny parametr?
Autor: Marta Koblańska
Data: 20.03.2019
Źródło: Damian Matusiak/ https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/resp.13504
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5439958
Obiektywnym wskaźnikiem rokowania w fazie stabilnej choroby śródmiąższowej płuc jest stosunek średnicy tętnicy płucnej do średnicy aorty wstępującej obliczany na podstawie wymiarów uzyskanych w tomografii komputerowej. Czy można go jednak użyć do oceny rokowania u pacjentów z zaostrzeniem danej choroby śródmiąższowej?
Przewlekłe choroby śródmiąższowe płuc wiążą się z zaostrzeniami, które z kolei pogarszają rokowanie. Dobrym obiektywnym wskaźnikiem rokowania w fazie stabilnej jest stosunek średnicy tętnicy płucnej do średnicy aorty wstępującej (PA/A; wartość powyżej 1 wiąże się z pogorszeniem rokowania), obliczany na podstawie wymiarów uzyskanych w tomografii komputerowej. Czy można go jednak użyć do oceny rokowania u pacjentów z zaostrzeniem danej choroby śródmiąższowej?
Naukowcy z Kobe City Medical Centre General Hospital przeprowadzili prospektywne badanie do którego zakwalifikowali 123 pacjentów przyjętych do szpitala z powodu zaostrzenia choroby śródmiąższowej płuc i badaniem TK klatki piersiowej wykonanym w stabilnej fazie choroby. Sprawdzono, czy w przypadku zaostrzeń pomiar PA/A wnosi istotne informacje z klinicznego punktu widzenia.
Wśród badanej populacji u 45 osób stwierdzono stosunek PA/A powyżej 1 i ta podgrupa charakteryzowała się niższym wiekiem, niższymi wskaźnikami VC i FVC, niższym wskaźnikiem PaO2/FiO2 i większym zapotrzebowaniem na tlenoterapię. Okazało się, że podczas zaostrzenia PA/A wzrastał w stosunku do wyniku uzyskanego podczas stabilnych okresów choroby (p<0,001), a PA/A≥1 był istotnie związany z 90-dniową śmiertelnością zarówno przed (p=0,018), jak i po dostosowaniu (p=0,025) ze względu na wiek, stosunek PaO2/FiO2 przy przyjęciu, długotrwałe stosowanie tlenoterapii i chorobę zasadniczą.
Oznaczenie PA/A, przy obecnej dostępności aparatów tomografii komputerowej, może w szybki i prosty sposób posłużyć do obiektywnej selekcji pacjentów o szczególnie złym rokowaniu w przebiegu zaostrzenia choroby śródmiąższowej płuc, co z kolei powinno umożliwić zaplanowanie optymalnego postępowania. Czekamy na badania dające odpowiedź na pytanie czy wykorzystanie PA/A w wymienionej grupie pacjentów pozwoli na redukcję śmiertelności w przebiegu zaostrzenia.
Naukowcy z Kobe City Medical Centre General Hospital przeprowadzili prospektywne badanie do którego zakwalifikowali 123 pacjentów przyjętych do szpitala z powodu zaostrzenia choroby śródmiąższowej płuc i badaniem TK klatki piersiowej wykonanym w stabilnej fazie choroby. Sprawdzono, czy w przypadku zaostrzeń pomiar PA/A wnosi istotne informacje z klinicznego punktu widzenia.
Wśród badanej populacji u 45 osób stwierdzono stosunek PA/A powyżej 1 i ta podgrupa charakteryzowała się niższym wiekiem, niższymi wskaźnikami VC i FVC, niższym wskaźnikiem PaO2/FiO2 i większym zapotrzebowaniem na tlenoterapię. Okazało się, że podczas zaostrzenia PA/A wzrastał w stosunku do wyniku uzyskanego podczas stabilnych okresów choroby (p<0,001), a PA/A≥1 był istotnie związany z 90-dniową śmiertelnością zarówno przed (p=0,018), jak i po dostosowaniu (p=0,025) ze względu na wiek, stosunek PaO2/FiO2 przy przyjęciu, długotrwałe stosowanie tlenoterapii i chorobę zasadniczą.
Oznaczenie PA/A, przy obecnej dostępności aparatów tomografii komputerowej, może w szybki i prosty sposób posłużyć do obiektywnej selekcji pacjentów o szczególnie złym rokowaniu w przebiegu zaostrzenia choroby śródmiąższowej płuc, co z kolei powinno umożliwić zaplanowanie optymalnego postępowania. Czekamy na badania dające odpowiedź na pytanie czy wykorzystanie PA/A w wymienionej grupie pacjentów pozwoli na redukcję śmiertelności w przebiegu zaostrzenia.
Patronat naukowy portalu: