Afatynib wydłuża przeżycie bez progresji choroby w porównaniu z gefitynibem u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z mutacjami w genie EGFR
Autor: Aleksandra Lang
Data: 16.05.2016
Źródło: Lancet Oncology/AL
Opublikowane w Lancet Oncology wyniki randomizowanego, otwartego badania klinicznego II fazy LUX-Lung 7 pokazują, że afatynib, z grupy inhibitorów rodziny receptorów ErbB poprawia przeżycie wolne od progresji choroby (progression-free survival, PFS) oraz inne wyniki w porównaniu z gefitynibem, inhibitorem kinazy tyrozynowej (tyrosine kinase inhibitor, TKI) hamującym receptor naskórkowego czynnika wzrostu (epidermal growth factor receptor, EGFR) u chorych na NDRP z mutacjami genu EGFR.
W różnych badaniach klinicznych wykazano, że 3 leki - gefitynib, erlotinib i afatinib – są skuteczniejsze niż chemioterapia oparta na pochodnych platyny w leczeniu 1. linii chorych na NDRP z obecnością mutacji w genie EGFR.
Do badania klinicznego LUX-Lung 7 włączono 319 chorych, których przydzielono losowo do grupy leczonej afatynibem (160 chorych) lub gefitynibem (159 chorych). U wszystkich chorych wykazano obecność mutacji w genie EGFR, a mediana okresu obserwacji wyniosła 27,3 miesiąca. Mediana PFS wyniosła 11,0 miesięcy w grupie leczonej afatynibem w porównaniu z 10,9 miesiąca w grupie leczonej gefitynibem, współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) 0,73 (95% CI, 0,57–0,95; p=0,017). Badacze odnotowali, że krzywe PFS rozdzielały się w trakcie dalszej obserwacji, poczynając od mediany. Odsetek chorych bez progresji po 24 miesiącach wyniósł 17,6% w grupie leczonej afatynibem i 7,6% w grupie leczonej gefitynibem.
Czas do niepowodzenia leczenia był także dłuższy w grupie leczonej afatynibem, gdzie wynosił 13,7 miesiąca w porównaniu z 11,5 miesiąca w grupie leczonej gefitynibem, HR 0,73 (95% CI, 0,58–0,92; p=0,0073). Wyniki dotyczące przeżycia całkowitego nie była jeszcze dojrzałe w czasie wykonywania przedstawionej analizy.
W grupie leczonej afatynibem 70% chorych uzyskało obiektywną odpowiedź guza w porównaniu z 56% w grupie leczonej gefitynibem, iloraz szans (odds ratio, OR) 1,87 (95% CI, 1,18–2,99; p=0,0083).
Prawie u wszystkich chorych odnotowano działania niepożądane (adverse event, AE), działania niepożądane stopnia 3 lub większego wystąpiły u 57% chorych leczonych afatynibem i 52% chorych leczonych gefitynibem. Ciężkie działania niepożądane związane ze stosowaniem badanego leku odnotowano u 11% i 4% chorych odpowiednio w grupie leczonej afatynibem i gefitynibem. Najczęstsze działania niepożądane w trakcie leczenia afatynibem obejmowały biegunkę, wysypkę lub trądzik oraz zmęczenie, natomiast w grupie leczonej gefitynibem były to: zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej i alaninowej oraz wysypka skórna lub trądzik. U większego odsetka chorych w grupie leczonej afatynibem (42%) zredukowano dawkę leku z powodu AE w porównaniu z grupą leczoną gefitynibem (2%).
Podsumowując, w opinii badaczy poprawa aktywności przeciwnowotworowej afatynibu w przedstawionym badaniu może być wynikiem silniejszego i nieodwracalnego hamowania szlaku sygnałowego związanego z EGFR. Sugeruje to, że nie można wymieniać leków ukierunkowanych na EGFR I i II generacji. Badacze podkreślają, że uzyskane wyniki stanowią dodatkowe wskazówki dla lekarzy w procesie podejmowania decyzji terapeutycznych.
Do badania klinicznego LUX-Lung 7 włączono 319 chorych, których przydzielono losowo do grupy leczonej afatynibem (160 chorych) lub gefitynibem (159 chorych). U wszystkich chorych wykazano obecność mutacji w genie EGFR, a mediana okresu obserwacji wyniosła 27,3 miesiąca. Mediana PFS wyniosła 11,0 miesięcy w grupie leczonej afatynibem w porównaniu z 10,9 miesiąca w grupie leczonej gefitynibem, współczynnik ryzyka (hazard ratio, HR) 0,73 (95% CI, 0,57–0,95; p=0,017). Badacze odnotowali, że krzywe PFS rozdzielały się w trakcie dalszej obserwacji, poczynając od mediany. Odsetek chorych bez progresji po 24 miesiącach wyniósł 17,6% w grupie leczonej afatynibem i 7,6% w grupie leczonej gefitynibem.
Czas do niepowodzenia leczenia był także dłuższy w grupie leczonej afatynibem, gdzie wynosił 13,7 miesiąca w porównaniu z 11,5 miesiąca w grupie leczonej gefitynibem, HR 0,73 (95% CI, 0,58–0,92; p=0,0073). Wyniki dotyczące przeżycia całkowitego nie była jeszcze dojrzałe w czasie wykonywania przedstawionej analizy.
W grupie leczonej afatynibem 70% chorych uzyskało obiektywną odpowiedź guza w porównaniu z 56% w grupie leczonej gefitynibem, iloraz szans (odds ratio, OR) 1,87 (95% CI, 1,18–2,99; p=0,0083).
Prawie u wszystkich chorych odnotowano działania niepożądane (adverse event, AE), działania niepożądane stopnia 3 lub większego wystąpiły u 57% chorych leczonych afatynibem i 52% chorych leczonych gefitynibem. Ciężkie działania niepożądane związane ze stosowaniem badanego leku odnotowano u 11% i 4% chorych odpowiednio w grupie leczonej afatynibem i gefitynibem. Najczęstsze działania niepożądane w trakcie leczenia afatynibem obejmowały biegunkę, wysypkę lub trądzik oraz zmęczenie, natomiast w grupie leczonej gefitynibem były to: zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej i alaninowej oraz wysypka skórna lub trądzik. U większego odsetka chorych w grupie leczonej afatynibem (42%) zredukowano dawkę leku z powodu AE w porównaniu z grupą leczoną gefitynibem (2%).
Podsumowując, w opinii badaczy poprawa aktywności przeciwnowotworowej afatynibu w przedstawionym badaniu może być wynikiem silniejszego i nieodwracalnego hamowania szlaku sygnałowego związanego z EGFR. Sugeruje to, że nie można wymieniać leków ukierunkowanych na EGFR I i II generacji. Badacze podkreślają, że uzyskane wyniki stanowią dodatkowe wskazówki dla lekarzy w procesie podejmowania decyzji terapeutycznych.
