Czy dodanie onartuzumabu do erlotynibu poprawia wyniki leczenia chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca?

W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania II fazy, w którym oceniano czy podwójne hamowanie szlaku MET/EGFR u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca przynosi korzyści kliniczne.

Zwiększona ekspresja MET, dla którego ligandem jest czynnik wzrostu hepatocytów (ang. hepatocite growth factor - HGF) wiąże się z gorszym rokowaniem u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca oraz z nabytą opornością na inhibitory kinazy tyrozynowej receptora naskórkowego czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor – EGFR). Onartuzumab jest humanizowanym, monowalentnym przeciwciałem monoklonalnym wiążącym się z MET oraz zapobiegającym wiązaniu się liganda (HGF). W randomizowanym badaniu klinicznym II fazy pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival - PFS) w populacji wyodrębnionej zgodnie z zaplanowanym leczeniem (ang. intent to treat - ITT) oraz u chorych MET-pozytywnych (status MET oceniano metodą immunohistochemiczną) z nawrotowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca. Nie stwierdzono poprawy w zakresie PFS oraz OS (przeżycie całkowite) w populacji ITT, natomiast u chorych MET-pozytywnych leczonych erlotynibem w skojarzeniu z onartuzumabem odnotowano istotną korzyść w zakresie zarówno PFS (HR 0,53, P=0,04) jak i OS (HR 0,37, P=0,002). W przeciwieństwie do tego u chorych MET-negatywnych leczonych erlotynibem i onartuzumabem wykazano gorsze wyniki w zakresie PFS i OS. W grupie chorych otrzymujących onartuzumab istotnie częściej odnotowano występowanie obrzęków obwodowych. Wyniki tego badania podkreśliły konieczność wykonywania testów molekularnych (określenie statusu MET). W chwili obecnej trwa badanie III fazy oceniające skuteczność i bezpieczeństwo połączenia onartuzumabu z erlotynibem u chorych MET-pozytywnych.