ESMO 2016: Ewerolimus i pasyreotyd skuteczne w zaawansowanym rakowiaku płuca i grasicy
Autor: Aleksandra Lang
Data: 19.10.2016
Źródło: European Society for Medical Oncology (ESMO), Kopenhaga 2016 Efficacy and safety of pasireotide LAR or everolimus alone, or in combination in patients with advanced carcinoids (NET) of the lung/thymus: Results from the randomized, phase 2 LUNA study P. Fe
Kategorie:
Gruczoły wydzielania wewnętrznego
Płuco i opłucna
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności Podczas tegorocznego kongresu European Society for Medical Oncology w Kopenhadze przedstawiono wyniki badania klinicznego 2. fazy, które wykazało że ewerolimus, pasyreotyd LAR oraz skojarzenie obu leków istotnie statystycznie zwiększa odsetek chorych bez progresji choroby po 9 miesiącach we wszystkich ramionach badania, a poprawa ta jest najbardziej wyraźna w ramieniu leczenia skojarzonego.
Ewerolimus wykazuje korzyści kliniczne w wielu różnych nowotworach, w tym w guzach neuroendokrynnych (ang. neuroendocrine tumors, NET) blokując szlak sygnałowy mTOR. Pasyreotyd jest analogiem somatostatyny.
Badacze podkreślają, że żadne z wcześniejszych badań klinicznych nie było w pełni poświęcone tym guzom. W badaniu klinicznym 3. fazy RADIANT-4 wykazano, że ewerolimus wydłuża czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na guzy neuroendokrynne przewodu pokarmowego i płuc. Podobnie pasyreotyd LAR wykazuje potencjalną aktywność przeciwnowotworową u chorych z NET.
Do badania klinicznego 2. fazy LUNA włączono 41 chorych do ramienia otrzymującego pasyreotyd LAR w dawce 60 mg/miesiąc domięśniowo, 42 chorych do ramienia otrzymującego ewerolimus w dawce 10 mg/dobę doustnie oraz 41 chorych do ramienia otrzymującego leczenie skojarzone pasyreotydem i ewerolimusem w wyżej wymienionych dawkach.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych, u których nie stwierdzono progresji choroby po 9 miesiącach leczenia (ang. progression-free rate po 9 miesiącach, PFR-9), zdefiniowany jako odsetek chorych z udokumentowaną odpowiedzią całkowitą, częściową lub stabilizacją choroby po 9 miesiącach według kryteriów RECIST 1.1. Drugorzędowymi punktami końcowymi był czas wolny od progresji choroby, odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR) oraz bezpieczeństwo leczenia. Mediana wieku chorych włączonych do badania wynosiła 64 lata. Rakowiaka atypowego stwierdzono u 68,5% chorych, podczas gdy rakowiaka typowego u 31,5% chorych. U 93,5% chorych zmiana nowotworowa zlokalizowana była w płucach, a u 6,5% w grasicy. U 44% chorych stosowano wcześniej systemowe leczenie przeciwnowotworowe, u 27% chorych radioterapię, leczenie chirurgiczne u 97% chorych, a analogi somatostatyny u 48% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy badania został spełniony we wszystkich trzech ramionach, PFR-9 wynosił 39% u chorych leczonych pasyreotydem LAR (95% CI 24,2-55,5), 33,3% u chorych leczonych ewerolimusem (95% CI 19,6-49,5) i 58,5% chorych leczonych ewerolimusem i pasyreotydem LAR (95% CI 42,1-73,7). W żadnym z ramion badania nie zaobserwowano odpowiedzi całkowitych, częściową odpowiedź stwierdzono u 2% chorych w każdym z ramion badania, natomiast stabilizację choroby u 34% chorych leczonych pasyreotydem LAR, 31% chorych leczonych ewerolimusem i 49% chorych leczonych w sposób skojarzony. Progresję choroby stwierdzono u 17% chorych leczonych pasyreotydem, 2% chorych leczonych ewerolimusem i u żadnego chorego otrzymującego skojarzenie obu tych leków.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi w grupie chorych leczonych w sposób skojarzony była hiperglikemia (88% chorych), biegunka (78% chorych), zmniejszenie masy ciała (56% chorych), zmęczenie (37% chorych) oraz zapalenie jamy ustnej (34% chorych). Nie stwierdzono żadnych nowych toksyczności leczenia.
Badacze podkreślają, że żadne z wcześniejszych badań klinicznych nie było w pełni poświęcone tym guzom. W badaniu klinicznym 3. fazy RADIANT-4 wykazano, że ewerolimus wydłuża czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na guzy neuroendokrynne przewodu pokarmowego i płuc. Podobnie pasyreotyd LAR wykazuje potencjalną aktywność przeciwnowotworową u chorych z NET.
Do badania klinicznego 2. fazy LUNA włączono 41 chorych do ramienia otrzymującego pasyreotyd LAR w dawce 60 mg/miesiąc domięśniowo, 42 chorych do ramienia otrzymującego ewerolimus w dawce 10 mg/dobę doustnie oraz 41 chorych do ramienia otrzymującego leczenie skojarzone pasyreotydem i ewerolimusem w wyżej wymienionych dawkach.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek chorych, u których nie stwierdzono progresji choroby po 9 miesiącach leczenia (ang. progression-free rate po 9 miesiącach, PFR-9), zdefiniowany jako odsetek chorych z udokumentowaną odpowiedzią całkowitą, częściową lub stabilizacją choroby po 9 miesiącach według kryteriów RECIST 1.1. Drugorzędowymi punktami końcowymi był czas wolny od progresji choroby, odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR) oraz bezpieczeństwo leczenia. Mediana wieku chorych włączonych do badania wynosiła 64 lata. Rakowiaka atypowego stwierdzono u 68,5% chorych, podczas gdy rakowiaka typowego u 31,5% chorych. U 93,5% chorych zmiana nowotworowa zlokalizowana była w płucach, a u 6,5% w grasicy. U 44% chorych stosowano wcześniej systemowe leczenie przeciwnowotworowe, u 27% chorych radioterapię, leczenie chirurgiczne u 97% chorych, a analogi somatostatyny u 48% chorych.
Pierwszorzędowy punkt końcowy badania został spełniony we wszystkich trzech ramionach, PFR-9 wynosił 39% u chorych leczonych pasyreotydem LAR (95% CI 24,2-55,5), 33,3% u chorych leczonych ewerolimusem (95% CI 19,6-49,5) i 58,5% chorych leczonych ewerolimusem i pasyreotydem LAR (95% CI 42,1-73,7). W żadnym z ramion badania nie zaobserwowano odpowiedzi całkowitych, częściową odpowiedź stwierdzono u 2% chorych w każdym z ramion badania, natomiast stabilizację choroby u 34% chorych leczonych pasyreotydem LAR, 31% chorych leczonych ewerolimusem i 49% chorych leczonych w sposób skojarzony. Progresję choroby stwierdzono u 17% chorych leczonych pasyreotydem, 2% chorych leczonych ewerolimusem i u żadnego chorego otrzymującego skojarzenie obu tych leków.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi w grupie chorych leczonych w sposób skojarzony była hiperglikemia (88% chorych), biegunka (78% chorych), zmniejszenie masy ciała (56% chorych), zmęczenie (37% chorych) oraz zapalenie jamy ustnej (34% chorych). Nie stwierdzono żadnych nowych toksyczności leczenia.
