Enoksaparyna zmniejsza częstość żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u chorych na drobnokomórkowego raka płuca, ale nie poprawia przeżycia
Autor: Marta Koblańska
Data: 16.01.2018
Źródło: Annals of Oncology/KS
Opublikowane w Annals of Oncology wyniki najnowszego badania pokazują, że zastosowanie heparyny drobnocząsteczkowej (low molecular weight heparyn, LMWH) enoksaparyny u chorych na drobnokomórkowego raka płuca (DRP) zmniejsza częstość epizodów żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), jednak nie poprawia wyników w zakresie przeżycia całkowitego lub przeżycia wolnego od progresji choroby.
RASTEN było otwartym, randomizowanym badaniem klinicznym, do którego włączono 390 chorych (377 w populacji zgodnej z zaplanowanym leczeniem [intention-to-treat, ITT]) z nowo rozpoznanym DRP. Chorych przydzielano losowo do grupy otrzymującej enoksaparynę w dawce przekraczającej dawkę profilaktyczną 1 mg/kg (186 chorych) lub do grupy kontrolnej (191 chorych). Mediana obserwacji żyjących chorych wynosi obecnie 41 miesięcy.
Nie odnotowano różnicy w zakresie pierwszorzędowego punktu końcowego przeżycia całkowitego (overall survival, OS). Jego mediana wyniosła 10,6 miesiąca w grupie otrzymującej enoksaparynę i 11,3 miesiąca w grupie bez enoksaparyny, ze współczynnikiem ryzyka (hazard ratio, HR) wynoszącym 1,11 (95% CI, 0,89–1,38; p=0,36). Po uwzględnieniu stratyfikacji w zależności od ośrodka badawczego oraz skorygowaniu o wiek, płeć, stadium zaawansowania choroby oraz stan sprawności nie stwierdzono istotnej zmiany wyników, z HR 1,14 (95% CI, 0,91–1,45; p=0,26). Po roku odsetek przeżycia chorych otrzymujących LMWH wyniósł 48% w porównaniu z 47% u chorych nieotrzymujących LMWH, z HR 0,98 (95% CI, 0,74–1,30; p=0,92).
Mediana OS u chorych z ograniczoną chorobą wyniosła 17,8 miesiąca, w porównaniu z 8,6 miesiąca u chorych z chorobą zaawansowaną; nie odnotowano różnic pomiędzy ramionami terapeutycznymi w żadnej z podgrup. Enoksaparyna nie wpływała też na przeżycie wolne od progresji choroby, z HR 1,18 (95% CI, 0,95–1,46; p=0,14).
Nie odnotowano różnic w zakresie przeżycia, pomimo statystycznie istotnych różnic w zakresie zachorowalności na ŻChZZ. U 16 chorych w grupie kontrolnej (8,4%) rozpoznano ŻChZZ, w porównaniu z 5 chorymi w grupie otrzymującej enoksaparynę (2,7%; p=0,02). U 2 chorych w grupie kontrolnej doszło do zatorowości płucnej prowadzącej do zgonu. Skumulowana częstość występowania ŻChZZ po 6 miesiącach wyniosła 2,5% w grupie otrzymującej enoksaparynę i 8,5% w grupie kontrolnej, z HR 0,31 (95% CI, 0,11–0,84; p=0,02).
W grupie leczonej enoksaparyną odnotowano 27 incydentów krwotocznych, w porównaniu z 8 w grupie kontrolnej; większość z nich uznano za klinicznie nieistotne. Krwawienia do płuc prowadzące do zgonu wystąpiły odpowiednio u 3 chorych otrzymujących enoksaparynę i 1 chorego w grupie kontrolnej.
Autorzy badania wysunęli hipotezę, że brak efektu terapeutycznego pomimo zmniejszenia częstości zakrzepicy systemowej może być wynikiem różnic w zakresie dystrybucji chorych do poszczególnych ramion terapeutycznych.
Nie odnotowano różnicy w zakresie pierwszorzędowego punktu końcowego przeżycia całkowitego (overall survival, OS). Jego mediana wyniosła 10,6 miesiąca w grupie otrzymującej enoksaparynę i 11,3 miesiąca w grupie bez enoksaparyny, ze współczynnikiem ryzyka (hazard ratio, HR) wynoszącym 1,11 (95% CI, 0,89–1,38; p=0,36). Po uwzględnieniu stratyfikacji w zależności od ośrodka badawczego oraz skorygowaniu o wiek, płeć, stadium zaawansowania choroby oraz stan sprawności nie stwierdzono istotnej zmiany wyników, z HR 1,14 (95% CI, 0,91–1,45; p=0,26). Po roku odsetek przeżycia chorych otrzymujących LMWH wyniósł 48% w porównaniu z 47% u chorych nieotrzymujących LMWH, z HR 0,98 (95% CI, 0,74–1,30; p=0,92).
Mediana OS u chorych z ograniczoną chorobą wyniosła 17,8 miesiąca, w porównaniu z 8,6 miesiąca u chorych z chorobą zaawansowaną; nie odnotowano różnic pomiędzy ramionami terapeutycznymi w żadnej z podgrup. Enoksaparyna nie wpływała też na przeżycie wolne od progresji choroby, z HR 1,18 (95% CI, 0,95–1,46; p=0,14).
Nie odnotowano różnic w zakresie przeżycia, pomimo statystycznie istotnych różnic w zakresie zachorowalności na ŻChZZ. U 16 chorych w grupie kontrolnej (8,4%) rozpoznano ŻChZZ, w porównaniu z 5 chorymi w grupie otrzymującej enoksaparynę (2,7%; p=0,02). U 2 chorych w grupie kontrolnej doszło do zatorowości płucnej prowadzącej do zgonu. Skumulowana częstość występowania ŻChZZ po 6 miesiącach wyniosła 2,5% w grupie otrzymującej enoksaparynę i 8,5% w grupie kontrolnej, z HR 0,31 (95% CI, 0,11–0,84; p=0,02).
W grupie leczonej enoksaparyną odnotowano 27 incydentów krwotocznych, w porównaniu z 8 w grupie kontrolnej; większość z nich uznano za klinicznie nieistotne. Krwawienia do płuc prowadzące do zgonu wystąpiły odpowiednio u 3 chorych otrzymujących enoksaparynę i 1 chorego w grupie kontrolnej.
Autorzy badania wysunęli hipotezę, że brak efektu terapeutycznego pomimo zmniejszenia częstości zakrzepicy systemowej może być wynikiem różnic w zakresie dystrybucji chorych do poszczególnych ramion terapeutycznych.
