Erlotynib skuteczny we wczesnym EGFR+ NDRP
Autor: Marta Koblańska
Data: 29.10.2018
Źródło: ESMO/KS
Jak przedstawiono podczas tegorocznego kongresu ESMO w Monachium, neoadjuwantowe leczenie erlotynibem wydłuża czas wolny od progresji choroby u wybranych chorych na NDRP w stopniu zaawansowania IIIA/N2 z obecnością mutacji w genie EGFR.
Aktualnie stosowane strategie leczenia chorych na NDRP w stadium IIIA/N2 z mutacją w genie EGFR są ciągle przedmiotem dyskusji. Zastosowanie chemioterapii opartej na pochodnych platyny w leczeniu neoadjuwantowym poprawia przeżycie całkowite (ang. overall survival, OS) chorych na NDRP w stadium IIIA/N2 jedynie o 5%. W niedawno przeprowadzonym badaniu klinicznym CTONG wykazano po raz pierwszy poprawę przeżycia wolnego od nawrotu choroby (ang. disease free survival, DFS) po gefitynibie zastosowanym w leczeniu adjuwantowym. Zwiększyło to nadzieję na korzyści z zastosowania TKI EGFR w tej grupie chorych w leczeniu neoadjuwantowym.
Przedstawione badanie przeprowadzono w 17 ośrodkach w Chinach; łącznie 72 chorych przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej erlotynib lub gemcytabinę z cisplatyną w leczeniu neoadjuwantowym. Odsetek obiektywnych odpowiedzi ORR (ang. overall response rate) wyniósł w grupie leczonej erlotynibem 54,1% (95% CI 37,2%-70,9%), a w grupie otrzymującej chemioterapię 34,3% (95% CI 17,7-50,8%) z ilorazem szans (OR) wynoszącym 2,26 (95% CI 0,87-5,84; p=0,092). Po leczeniu neoadjuwantowym, leczeniu chirurgicznemu poddano 83,8% chorych w grupie leczonej erlotynibem i 68,6% chorych w grupie otrzymującej gemcytabinę z cisplatyna. Mediana PFS była statystycznie istotnie dłuższa w grupie leczonej erlotynibem (21,5 miesiąca; 95% CI 19,3-23,6 w porównaniu z gemcytabiną i cisplatyna (11,9 miesiąca (95% CI 9,1-14,7) ze współczynnikiem ryzyka HR wynoszącym 0,42 (95% CI 0,23-0,76, p=0,0003).
Dane dotyczące przeżycia całkowitego nie są jeszcze dojrzałe. Działania niepożądane w stopniu 3. i 4. występowały rzadziej u chorych leczonych erlotynibem (0% vs 29,4% w grupie z chemioterapią). W opinii badaczy jest to pierwsze badanie, w którym wykazano korzyści w zakresie PFS po zastosowaniu erlotynibu w leczeniu neoadjuwantowym chorych na NDRP w stadium IIIA/N2 z obecnością mutacji w genie EGFR w porównaniu z chemioterapią.
Komentujący wyniki badania profesor Tony Mok podkreślił, że długo oczekiwano na wyniki tego badania, a u chorych w tej grupie leczenie neoadjuwantowe TKI EGFR jest niezwykle ważne z uwagi na możliwość zmniejszenia zaawansowania choroby i przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego, a jak dotąd brak było przekonywujących dowodów na skuteczność takiej strategii.
Przedstawione badanie przeprowadzono w 17 ośrodkach w Chinach; łącznie 72 chorych przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej erlotynib lub gemcytabinę z cisplatyną w leczeniu neoadjuwantowym. Odsetek obiektywnych odpowiedzi ORR (ang. overall response rate) wyniósł w grupie leczonej erlotynibem 54,1% (95% CI 37,2%-70,9%), a w grupie otrzymującej chemioterapię 34,3% (95% CI 17,7-50,8%) z ilorazem szans (OR) wynoszącym 2,26 (95% CI 0,87-5,84; p=0,092). Po leczeniu neoadjuwantowym, leczeniu chirurgicznemu poddano 83,8% chorych w grupie leczonej erlotynibem i 68,6% chorych w grupie otrzymującej gemcytabinę z cisplatyna. Mediana PFS była statystycznie istotnie dłuższa w grupie leczonej erlotynibem (21,5 miesiąca; 95% CI 19,3-23,6 w porównaniu z gemcytabiną i cisplatyna (11,9 miesiąca (95% CI 9,1-14,7) ze współczynnikiem ryzyka HR wynoszącym 0,42 (95% CI 0,23-0,76, p=0,0003).
Dane dotyczące przeżycia całkowitego nie są jeszcze dojrzałe. Działania niepożądane w stopniu 3. i 4. występowały rzadziej u chorych leczonych erlotynibem (0% vs 29,4% w grupie z chemioterapią). W opinii badaczy jest to pierwsze badanie, w którym wykazano korzyści w zakresie PFS po zastosowaniu erlotynibu w leczeniu neoadjuwantowym chorych na NDRP w stadium IIIA/N2 z obecnością mutacji w genie EGFR w porównaniu z chemioterapią.
Komentujący wyniki badania profesor Tony Mok podkreślił, że długo oczekiwano na wyniki tego badania, a u chorych w tej grupie leczenie neoadjuwantowe TKI EGFR jest niezwykle ważne z uwagi na możliwość zmniejszenia zaawansowania choroby i przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego, a jak dotąd brak było przekonywujących dowodów na skuteczność takiej strategii.
