Kryzotynib skuteczny w rzadkim wariancie raka płuca
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 07.01.2015
Źródło: New England Journal of Medicine 2014
W New England Journal of Medicine opublikowano wyniki badania PROFILE 1014.
Kryzotynib stosowany jest w leczeniu 1. linii rzadkiego podtypu raka płuca umożliwiając wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji choroby i zwiększając odsetek odpowiedzi. Około 3-5% niedrobnokomórkowych raków płuca, co stanowi około 8 tysięcy chorych w Stanach Zjednoczonych i 40 tysięcy chorych na świecie wykazuje zaburzenia genu ALK.
Do badania PROFILE 1014 włączono 340 chorych na NDRP z defektem genu ALK. Badanie prowadzono w sposób otwarty, a chorych przydzielono w stosunku 1:1 do grup otrzymujących doustnie kryzotynib w dawce 250 mg 2 x na dobę lub dożylnie pemetreksed z cisplatyną lub karboplatyną co 3 tygodnie przez 6 cykli. Żaden z chorych nie otrzymywał wcześniej leczenia przeciwnowotworowego. Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 17 miesięcy, mediana czasu wolnego od progresji choroby wyniosła 10,9 miesiąca w grupie leczonej kryzotynibem i 7 miesięcy w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię (p< 0,001). W obu grupach odnotowano zbyt mało zgonów, aby wykazać różnice w zakresie czasu przeżycia całkowitego. Odsetek chorych, u których doszło do progresji lub rozwoju zmian w OUN był taki sam w obu grupach. Badacze interpretują, że brak różnicy dotyczącej przeżycia całkowitego mógł być wynikiem tego, że 70% chorych otrzymujących chemioterapię przeszło ostatecznie do grupy leczonej kryzotynibem. Wykazano też statystycznie istotną różnicę w zakresie odsetka odpowiedzi pomiędzy obu grupami – w grupie leczonej kryzotynibem wynosił on 74%, a w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię 45% (p< 0,001).
W grupie leczonej kryzotynibem najczęstsze działania niepożądane obejmowały różne zaburzenia widzenia stanowiące łącznie 71%, biegunka (61%), obrzęki (49%), wymioty, zaparcia, zwiększoną aktywność aminotransferaz wątrobowych oraz zakażenie górnych dróg oddechowych. Natomiast w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię najczęściej odnotowywano zmęczenie, niedokrwistość, neutropenię i osłabienie. Leczenie kryzotynibem wiązało się także ze statystycznie istotną poprawą odnotowywanych przez chorych parametrów jakości życia oraz złagodzeniem głównych objawów klinicznych raka płuca (kaszel, duszność, bóle w klatce piersiowej, zmęczenie). Badacze przewidują, że wyniki badania przyczynią się do regularnego wykonywania testów w kierunku rearanżacji genu ALK u wszystkich chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca, a leczenie kryzotynibem chorych z zaburzeniami genu ALK stanie się uznanym na całym świecie standardem postępowania.
Do badania PROFILE 1014 włączono 340 chorych na NDRP z defektem genu ALK. Badanie prowadzono w sposób otwarty, a chorych przydzielono w stosunku 1:1 do grup otrzymujących doustnie kryzotynib w dawce 250 mg 2 x na dobę lub dożylnie pemetreksed z cisplatyną lub karboplatyną co 3 tygodnie przez 6 cykli. Żaden z chorych nie otrzymywał wcześniej leczenia przeciwnowotworowego. Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 17 miesięcy, mediana czasu wolnego od progresji choroby wyniosła 10,9 miesiąca w grupie leczonej kryzotynibem i 7 miesięcy w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię (p< 0,001). W obu grupach odnotowano zbyt mało zgonów, aby wykazać różnice w zakresie czasu przeżycia całkowitego. Odsetek chorych, u których doszło do progresji lub rozwoju zmian w OUN był taki sam w obu grupach. Badacze interpretują, że brak różnicy dotyczącej przeżycia całkowitego mógł być wynikiem tego, że 70% chorych otrzymujących chemioterapię przeszło ostatecznie do grupy leczonej kryzotynibem. Wykazano też statystycznie istotną różnicę w zakresie odsetka odpowiedzi pomiędzy obu grupami – w grupie leczonej kryzotynibem wynosił on 74%, a w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię 45% (p< 0,001).
W grupie leczonej kryzotynibem najczęstsze działania niepożądane obejmowały różne zaburzenia widzenia stanowiące łącznie 71%, biegunka (61%), obrzęki (49%), wymioty, zaparcia, zwiększoną aktywność aminotransferaz wątrobowych oraz zakażenie górnych dróg oddechowych. Natomiast w grupie otrzymującej konwencjonalną chemioterapię najczęściej odnotowywano zmęczenie, niedokrwistość, neutropenię i osłabienie. Leczenie kryzotynibem wiązało się także ze statystycznie istotną poprawą odnotowywanych przez chorych parametrów jakości życia oraz złagodzeniem głównych objawów klinicznych raka płuca (kaszel, duszność, bóle w klatce piersiowej, zmęczenie). Badacze przewidują, że wyniki badania przyczynią się do regularnego wykonywania testów w kierunku rearanżacji genu ALK u wszystkich chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca, a leczenie kryzotynibem chorych z zaburzeniami genu ALK stanie się uznanym na całym świecie standardem postępowania.
